Achalasia is een woord dat is gegenereerd uit het Griekse "a" dat verwijst naar "zonder", wat een ontkenningsvoorvoegsel is, het werkwoord "Khalasis" wat "ontspanning" betekent plus het achtervoegsel "ia" dat verwijst naar "kwaliteit"; de achalasia-stem beschrijft een aandoening waarbij die spieren in het onderste deel van de slokdarm niet ontspannen en voorkomen dat voedsel de slokdarm bereikt. Met andere woorden, we kunnen zeggen dat achalasie een verandering is die de slokdarm aantast, die een deel van het spijsverteringsstelsel van mensen en andere levende wezens omvat en bestaat uit een spierbuis van ongeveer 30 centimeter die de maag met de keelholte verbindt.
Deze verandering in de werking van de slokdarm bestaat uit een verstopping of verstopping bij de ingang van de slokdarm, dankzij de toename van de druk in een klep die de onderste slokdarmsfincter wordt genoemd. De belangrijkste functie van de slokdarm is om voedsel van de mond naar de maag te transporteren; daarom heeft het ook een spierstelsel dat zorgt voor bepaalde voortstuwende bewegingen die de voedselbolus aandrijven en de onderste slokdarmsfincterklep, in zijn laatste deel, die uitzet of opent wanneer we voedsel eten, zodat het passeert, en dan sluit met de om terugstroming te voorkomen.
Het was in het jaar 1679 dat de Engelse arts, pionier in zijn neuroanatomisch onderzoek Sir Thomas Willis, achalasie ontdekte. In 1881 manifesteerde von Mikulicz die achalasie als cardiospasme, om aan het licht te brengen dat de mogelijke symptomen werden veroorzaakt door een functioneel probleem in plaats van een mechanisch probleem. Hunt en Rake ontdekten in 1929 dat deze aandoening werd veroorzaakt doordat de onderste slokdarmsfincter niet kon ontspannen, en zo werd het achalasie genoemd, wat verwijst naar het gebrek aan ontspanning.
