Deze term is van Griekse oorsprong "akra" (hoogten) en "fobie" (angst). Acrofobie is de buitensporige hoogtevrees.Deze irrationele angst om in een hoge positie te zijn en te geloven dat ze zullen vallen, kan ertoe leiden dat de persoon een psychologisch ongemak vertoont dat hem verhindert zijn normale activiteiten uit te voeren.
Deze term verscheen voor het eerst aan het einde van de 19e eeuw, toen een beroemde Italiaanse psychiater Andrea Verga de symptomen van deze aandoening begon te bestuderen en in staat was om het te verklaren. Wetenschappelijke studies hebben vastgesteld dat deze hoogtevrees onder bepaalde omstandigheden kan voorkomen en zich kan uiten in hoge mate van angst. Dit gebeurt meestal in de late kinderjaren of vroege volwassenheid, wat het gevolg kan zijn van sterke psychologische druk of stress.
Deze fobie kan door iedereen worden opgelopen, omdat er geen profiel aan voorafgaat dat ons kan vertellen wie er meer kans heeft om aan deze fobie te lijden. Degenen die aan deze fobie lijden, kunnen niet uitkijken op een balkon of de rand van een klif naderen, dit veroorzaakt een hoge mate van angst en eindigt meestal in een paniekaanval.
Afgezien van de psychische symptomen die de acrofobe persoon ondervindt wanneer deze zich in een situatie van oneffenheid of evenwichtsverlies bevindt, kunnen ze ook lichamelijke aandoeningen vertonen zoals: verhoogde hartslag, spierspanning, duizeligheid, spijsverteringsproblemen, onder andere. Om hoogtevrees te behandelen, gebruiken specialisten verschillende technieken, zoals ontspanning, waarbij de patiënt leert om angst en zenuwen onder controle te houden in situaties die de schijn van angst vermoeden. Er is ook de gedragstechniek waarbij de patiënt langzaam aan hoogtes wordt blootgesteld in plaats van deze te vermijden.
