Almadraba is een techniek die in Spanje wordt gebruikt om tonijn te vangen. Deze term komt van het Arabische "almadràba" wat "plaats waar je slaat of vecht" betekent. Het bestaat uit het plaatsen van een wirwar van netten waar de tonijn doorheen gaat, wat meestal bij de kust gebeurt. Het meest opvallende aan deze techniek is hoe oud hij is, aangezien hij al sinds de pre-Romeinse tijd wordt gebruikt.
Tonijn komt meestal uit de koude wateren van de poolcirkel om zich te vestigen in de warme wateren van de Middellandse Zee. Op zijn reis moet hij door de Straat van Gibraltar gaan en hier bevindt zich de val, in deze netten blijft de tonijn vastzitten zonder te kunnen ontsnappen, en houdt hem op zijn beurt in leven. Zodra er voldoende vis in de netten zit, wordt de zogenaamde "lift" gemaakt, die bestaat uit het ophijsen van de netten, waardoor de tonijn naar de oppervlakte kan komen; Wanneer dit gebeurt, begint het gevecht tussen de vissers en de tonijn, hiervoor gebruiken ze rudimentaire gereedschappen en letten ze er goed op de huid van de vis niet te beschadigen. Vervolgens wordt het geüpload naar het schip waar het sterft en vervolgens worden de grotere stukken geselecteerd.
Er zijn veel gezinnen die afhankelijk zijn van de val, maar deze techniek staat op het punt te verdwijnen vanwege overexploitatie. De scholen blauwvintonijn worden steeds kleiner en de vallen kunnen de kosten amper dekken, wat bijdraagt aan de commerciële druk van de voornamelijk Japanse kopers, wat een bepalende factor is in de afname van deze visserij. Zoals eerder gezegd, zijn het de Japanners die het product het meest kopen en degenen die het beste betalen, en daarom wordt bijna alle vis aan hen verkocht.
De toekomst van de val doemt op, tot nu toe, enigszins onzeker, het zou jammer zijn als het uiteindelijk zou verdwijnen, aangezien deze kunst honderdjarig is en deel uitmaakt van de cultuur van verschillende Spaanse steden en ook een werk is dat op een bepaalde manier wordt overgedragen ambachtsman van ouder op kind.
