Het woord toespeling is de term die in onze taal vaker wordt gebruikt om te verwijzen naar individuen, objecten, dingen, problemen, maar zonder ze specifiek te noemen, evenals het verleden.
Terloops naar mensen of dingen verwijzen zonder bij details stil te staan, dat wil zeggen, er wordt een zin gebruikt, of bij gebreke daarvan een woord, dat volgens afspraak van de meerderheid of met de medeplichtigheid van kennis van de omgeving het begrijpt waar het over gaat zoiets, persoon, object, onder anderen.
Zinspelingen zijn daarom recensies of aanwijzingen over iets. Als een journalist het verkiezingsproces van een land analyseert, kan men zeggen dat hij in zijn programma verwijst naar de verkiezingen. Evenzo zal een jonge vrouw die met haar vriendin over haar vriend praat, naar de jongen in kwestie verwijzen.
Het is duidelijk dat het mogelijk is om een toespeling te maken op een mens, een object, een situatie of iets anders. Alles wat door middel van taal tot uitdrukking kan worden gebracht, is daarom vatbaar voor toespelingen.
Het staat bekend als een literaire toespeling of verwijzing naar een retorische figuur die in de literatuur wordt gebruikt, het is het gebruik van concepten die bedoeld zijn om een ander literair werk te noemen of een ander aspect, misschien indirect, dat verwijst naar een andere omstandigheid of werk.
De toespeling wordt vaak metaforisch gebruikt om de dingen die worden uitgelegd beter te begrijpen.
Er zijn twee soorten toespelingen, de literaire toespeling, waar het werk van een andere auteur wordt genoemd, en de directe toespeling, waar iets alternatief of soortgelijks wordt besproken.
Retoriek: een retorische figuur die concepten indirect uitdrukt door te verwijzen naar de kenmerken van het ding of de persoon in kwestie. Op het gebied van retoriek, zoals die discipline wordt genoemd, kunst, die er vooral om gaat dat we onszelf op een correcte, mooie en effectieve manier uitdrukken, met de duidelijke missie om de gesprekspartner te overtuigen, te overtuigen en bewondering op te wekken, ook vinden we de aanwezigheid van het woord toespeling, aangezien het het concept van perifere toespeling vormt dat een soort retorische figuur aanduidt die het indirect uitdrukken van een idee inhoudt, een concept, dat wil zeggen, verwijzend naar een reeks van Kenmerken die verband houden met het ding, object of persoon in kwestie.
Het is de retorische figuur die wordt gekenmerkt door met woorden uit te drukken wat had kunnen worden gezegd met veel minder, of met slechts één, nu, in bepaalde contexten zoals literaire of politieke toespraken, wordt deze figuur veel gebruikt en, natuurlijk, veel effectiever dan wanneer je het concept of de manifestatie met een enkel woord zegt; Als het op deze manier wordt gedaan, kan het een nihil effect hebben op wat wordt gezocht, is de aandacht trekken van de gesprekspartner of lezer, indien van toepassing.
