Afbakening of afbakening is het trekken van grenzen, in het bijzonder van kiesdistricten, staten, provincies of andere gemeenten. In de context van verkiezingen kan het herverdeling worden genoemd en wordt het gebruikt om een onevenwichtige bevolking tussen districten te voorkomen. Hoewel er geen internationaal overeengekomen processen zijn om een eerlijke afbakening te waarborgen, hebben verschillende organisaties, zoals het secretariaat van het Gemenebest, de Europese Unie en de International Foundation for Electoral Systems, richtlijnen voorgesteld voor een effectieve afbakening.
In het internationaal recht is de overeenkomstige nationale afbakening het proces van het wettelijk vaststellen van de buitengrenzen ("grenzen") van een staat waarbinnen de volledige territoriale of functionele soevereiniteit wordt uitgeoefend. Af en toe wordt dit ook gebruikt om naar maritieme grenzen te verwijzen, in dit geval maritieme afbakening genoemd.
Landen bakenen kieskringen op verschillende manieren af. Soms zijn ze gebaseerd op traditionele grenzen, soms gebaseerd op de fysieke kenmerken van de regio, en vaak worden de lijnen getrokken op basis van de sociale, politieke en culturele context van het gebied. Dit kan in elke vorm van kiesstelsel nodig zijn, zelfs als het in de eerste plaats voor het kiesstelsel met meerderheden of meerderheid wordt gedaan.
Deze grensafbakeningsprocessen kunnen verschillende juridische rechtvaardigingen hebben. Vanwege de krachtige effecten die dit proces kan hebben op kiesdistricten, wordt het wettelijke kader voor afbakening vaak gespecificeerd in de grondwet van een land. Het Instituut voor Democratie en Electorale Bijstand (IDEA) beveelt aan om de volgende informatie-elementen in dit wettelijk kader op te nemen:
- De frequentie van een dergelijke bepaling.
- De criteria voor een dergelijke bepaling.
- De mate van publieke participatie in het proces.
- De respectieve rollen van de wetgevende macht, de machtsrechter en de uitvoerende macht in het proces.
- De laatste autoriteit voor de definitieve bepaling van de kieseenheden.
Er zijn normen vastgesteld door verschillende internationale organisaties, waaronder de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa, de Europese Commissie voor democratie door middel van het recht (de Commissie van Venetië), het secretariaat van het Gemenebest en het Electoral Institute of Southern Africa (EISA). dat haar leden worden aangemoedigd om normen voor te schrijven, zoals onpartijdigheid, gelijkheid, representativiteit, non-discriminatie en transparantie.
