Het doel van sociale bijstand is dat alle leden van een samenleving dezelfde rechten en kansen genieten. Aangezien er in alle gemeenschappen ongelijkheden zijn, is sociale bijstand gericht op de meest kansarmen. Zijn werk is zo georiënteerd dat alle individuen in hun basisbehoeften kunnen voorzien.
Sociale bijstand wordt gewoonlijk verleend via overheidsinstellingen of niet-gouvernementele organisaties (ngo's). De uitkeringen die worden gedekt door de specifieke personen of groepen met bijzondere integratieproblemen.
De autonome wetten van de sociale diensten stellen gewoonlijk een niet-uitputtende lijst van gespecialiseerde sociale diensten op; waaronder: het gezin en de jeugd (gericht op de bescherming ervan, het voorkomen van marginalisatie en het bevorderen van samenleven in het gezin, gemarginaliseerde jongeren, ouderen, gehandicapten, drugsverslaving, preventie, rehabilitatie en sociale reïntegratie van ex-alcoholisten en drugsverslaafden, misdaadpreventie en sociale herintegratie van ex-gevangenen, vrouwen (om discriminatie te voorkomen), etnische minderheden (om discriminatie te voorkomen), andere groepen zoals voorbijgangers en behoeftigen, buitenlanders en immigranten, enz.
Daarom creëren, organiseren en beheren de autonome gemeenschappen gewoonlijk de technische diensten van de gespecialiseerde sociale diensten die de oprichting, de organisatie en het beheer vereisen van grote faciliteiten of wooncentra die de genoemde specifieke groepen dienen. Ten slotte is elke gespecialiseerde sociale dienst en de bijbehorende uitrusting het resultaat van zijn eigen organisatie in elke autonome gemeenschap, die op zijn beurt een geïndividualiseerd wettelijk regime creëert dat het onmogelijk maakt om een studie van elk van hen uit te voeren, wat ons zou weghalen van het centrale doel van dit werk.
