Etymologisch komt deze term van het Hebreeuwse "Beth-El" wat "herinnering aan de goden" betekent, dus wordt dit woord gebruikt om te verwijzen naar een heilige steen of rots. In de Semitische beschaving wordt het gebruikt om te verwijzen naar de meteorietdeeltjes die op de aarde vielen, dus elke verhoogde rots symboliseerde de aanwezigheid van de godheid en de locatie van een heilige plaats. Enkele van de bekendste betylen zijn: De Griekse Omphalos in Delphi, een soort steen die volgens de Griekse mythologie de god Cronos inslikte, denkend dat het zijn zoon Zeus was. De zwarte steen van Pessinonte, gerelateerd aan de cultus van de godin Cibeles en de zwarte steen van de Kaaba in Mekka.
In het primitieve tijdperk beschouwden mensen stenen als symbolen van onsterfelijkheid, energie en kracht, die werden aanbeden en vereerd vanwege hun oorsprong, vorm of grootte. Voor hen hadden deze soorten stenen een magische en religieuze oorsprong. Een betyl was een steen zonder snijwerk of snijwerk, die bij veel gelegenheden uit het universum viel en die werd aanbeden als een symbool van een spirituele kracht. De betylen kregen krachten die vergelijkbaar waren met magische amuletten die dienden als bescherming voor reizigers en matrozen, er wordt gezegd dat ze hen beschermden tegen stormen en bliksem. Toen een reiziger een steen van deze tegenkwam, betekende dit dat hij in de aanwezigheid was van de godin Pachamama (moeder aarde), een godin vereerd door de Inca's, die ze met hun handen wreven en volgens het geloof, legden ze al hun vermoeidheid neer en herwonnen de kracht om hun reis voort te zetten.
De Iberiërs gebruikten ook de heilige stenen met magische grafschriften die de overledene beschermden tegen grafrovers, ze werden ook gebruikt om contact te onderhouden met die familieleden die niet meer op deze wereld zijn. Volgens de bijbel slaagt Jacob erin vervuld te worden met spirituele inspiratie nadat hij zijn hoofd had gelegd terwijl hij op de steen sliep, toen hij eenmaal wakker werd, wist hij dat die steen een heilig portaal was dat hem met God verbond.
De spirituele kracht die de betylsteen overbrengt, is een pad naar het openen van een raam naar een hoger spiritueel niveau of een spirituele verbinding met God. Een voorbeeld hiervan wordt door de bijbel aangehaald wanneer God Simon "Petrus" noemt. Petrus betekent steen, en niet zomaar een steen, maar als de betyl of "levende" steen waarop de heilige kerk staat.
