Het is bekend als een geordende reeks van gebeurtenissen die de proliferatie en celdeling verbindt, waarbij de moeder cel leidt tot twee dochtercellen. Dit kan worden onderverdeeld in twee fasen, de interface en fase M of mitose. De celcyclus is ook verantwoordelijk, vooral bij meercellige organismen, voor de ontwikkeling, groei en vernieuwing van dezelfde cellen.
De interface omvat het stadium van de celcyclus in het genetisch materiaal of DNA, het wordt gedupliceerd zoals andere mobiele telefoons. Het is onderverdeeld in drie subfasen, G1, S en G2, dit zijn complexe intervallen van de cyclus. Mitose maakt deel uit van de stadia van de celcyclus waarin het genetisch materiaal wordt gedupliceerd en gelijkmatig wordt verdeeld. Net als de interface is het verdeeld in 4 delen, die bekend staan als profase, anafase, metafase en telofase. Dit wordt gevolgd door cytokinese of cytodierese, wat overeenkomt met het laatste deel van de celcyclus, waar het cytoplasmatische materiaal gelijkmatig wordt verdeeld, wat resulteert in de vorming van twee dochtercellen die identiek zijn aan de moeder.
Het onderwerp van de celcyclus en zijn proces is de hoofdrolspeler in grote wetenschappelijke debatten, vooral over een onderwerp dat zo delicaat is als klonen. Dit proces van kunstmatig leven creëren door een of meer individuen te verkrijgen uit een celgroep of een kern van een ander individu, genetische gelijke delen te verdelen, waardoor wezens worden verkregen die identiek zijn aan het origineel of door een replica van het bestaande te creëren. Het gebruik van de celcyclus voor het creëren van genetisch vergelijkbare wezens verliest zijn essentie door het ontbreken van moeder- en vaderlijke combinaties, die individuen voortbrengen die, heel anders dan op elkaar lijken, van elkaar verschillen. Dat is waarom de kwestie van de celcyclus wetenschappelijk gezien zoveel opschudding en vaak argwaan wekt.
Er zijn een aantal punten die ‘checkpoints’ van de cyclus worden genoemd. Ze onderzoeken de externe en interne omstandigheden voordat ze besluiten door te gaan naar de volgende fase. Wanneer deze controle verloren gaat, kunnen cellen onjuist werken en vaak onder omstandigheden waarin ze zelfs beschadigd DNA kunnen verkrijgen, wat kan leiden tot het ontstaan van tumoren en de proliferatie van ongecontroleerde cellen.
