Kruistochten is een term die verschillende definities heeft, daarom zullen we de belangrijkste uitleggen. Dit woord wordt gebruikt om te verwijzen naar bepaalde militaire expedities die werden ondernomen aan het einde van de 11e tot de 13e eeuw, uitgevoerd door christenen om de controle over enkele Heilige Landen terug te krijgen, die deze naam kregen omdat de soldaten een stoffen kruis droegen dat ze gebruikten als badge.
Deze kruistochten werden uitgevochten met verschillende soorten collectieven die tot andere religies behoorden, waarvan de belangrijkste de moslim, de joodse, de orthodoxe en de mongolen waren. Er zijn verschillende theorieën over dit soort confrontaties en de reden voor de gevechten, maar de meeste experts wijzen erop dat ze alleen religieuze overtuiging gehoorzaamden.
De leider van dit soort conflicten kwam van de kerk, omdat paus Gregorius VII de eerste was die deze verantwoordelijkheid droeg, aangezien men dacht alle christelijke landen te verenigen om te vechten tegen de islam die als een gemeenschappelijke vijand werd beschouwd. Later had paus Urbanus II de leiding over het lanceren van de eerste kruistocht.
Hoewel dit concept is uitgebreid tot een hele strijd die wordt geleid ten gunste van een religieus idee, moet het in strikte zin een kruistocht zijn die reageert op een politieke conceptie die plaatsvond in het christendom van de 11e tot de 15e eeuw, waarin de volkeren verenigd om te vechten tegen de aanhangers van andere religies en bepaalde ruimtes te domineren.
Dit soort kruistochten duurde ongeveer tweehonderd jaar, waarbij de meest getroffen volkeren degenen waren van islamitische afkomst, evenals iedereen die zich verzette tegen de religieuze ideeën die door de kerk waren geïmplanteerd en die tegen de christelijke leider aan de macht waren.
Gezien dit alles, wordt aangenomen dat de kruistochten een instrument waren dat door de kerk werd gebruikt om heilig land te heroveren, maar de kern van alles was om de hegemonie te bevredigen en de controle over de burgers te nemen. Binnen de kracht die door de kruistochten werd uitgeoefend, was er een sterke religieuze ijver en mogelijk de noodzaak om de plannen van de Heer niet te missen om zijn kerk te gehoorzamen.
Degenen die deel uitmaakten van de kruistochten waren mensen die indoctrinatie ontvingen en waar ze uit de handen van de dienstdoende paus een kruis ontvingen dat hen identificeerde. Van alle kruistochten die door deze mensen zijn ondernomen, is misschien wel de belangrijkste wat bekend staat als de oosterse kruistochten.
