Seks is een van de belangrijkste elementen en behoeften in het leven van een groot deel van de wezens en vooral van de mens. Dit is niet alleen een van de belangrijkste biologische functies voor de voortplanting, maar ook een van de meest gebruikelijke methoden om plezier te verkrijgen. Dit proces kan echter worden beïnvloed door verschillende ziekten of aandoeningen, zoals bij de mannelijke bevolking erectiestoornissen en, in het geval van vrouwen, vaginisme. Elk van deze aandoeningen heeft verschillende kenmerken, dus ze moeten worden behandeld in overeenstemming met de behoeften van de patiënt en hoe ernstig de diagnose is.
Een van deze aandoeningen die het normale verloop van seksuele activiteiten onderbreken, is dyspareunie bij vrouwen. Het is een ongemak of pijn die vóór of tijdens geslachtsgemeenschap kan optreden, met een intensiteit die kan variëren; evenzo is er ook sprake van verbranding tijdens geslachtsgemeenschap. Opgemerkt moet worden dat deze pijnen vaak worden vergeleken met menstruatiekrampen. Wanneer de diagnose dyspareunie wordt gesteld, zijn vrouwen meestal gespannen met betrekking tot seksuele relaties, wat een staat van stress en angst kan veroorzaken in liefdesrelaties.
Tot dusver zijn er vier soorten dyspareunie gespecificeerd: primair of levenslang, waarbij pijn wordt ervaren gedurende bijna de gehele duur van geslachtsgemeenschap; het secundaire of levenslange, waarbij het ongemak optreedt lang nadat het seksuele leven is begonnen; de volledige, waar het mogelijk is om te worden beïnvloed in elke omstandigheid van seksuele aard; de situationele, waarvan de symptomen kunnen verschijnen in bepaalde posities om geslachtsgemeenschap te hebben. Onder de oorzaken kunnen enkele organische worden genoemd, zoals de aanwezigheid van bekkentumoren of problemen met vaginale smering, en psychologische, zoals slechte seksuele voorlichting of traumatische ervaringen.
Voor de diagnose wordt meestal het bekkenonderzoek gebruikt; De patiënt moet de professional informeren over mogelijke pijn, zodat hij de nodige maatregelen kan nemen. Afhankelijk van de oorsprong is de behandeling anders; Toch is het gebruikelijk dat therapieën worden toegepast op de spieren rond de vagina en de bekkenbodem. Als het een psychologische dyspareunie betreft, is de aanwezigheid van een psychotherapeut noodzakelijk.
