Dopamine is de naam van een neurotransmitter die het vermogen heeft om verschillende processen die in het lichaam voorkomen, zowel te activeren als te remmen, die hun oorsprong vinden in veel delen van het zenuwstelsel (vooral in de zogenaamde zwarte stof) en vrijkomen in de hypothalamus. Er zijn vijf cellulaire dopaminereceptoren, waaronder D1 (in relatie tot activeringsmechanismen) en D2 (remmende effecten). Het is de moeite waard om een van de belangrijkste functies ervan te benadrukken, namelijk het voorkomen van de afscheiding van prolactine uit de achterste lob van het proces.
Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat, als gevolg van de ziekte van Parkinson, dopaminerge neuronen, aanwezig in de substantia nigra, afsterven in de hersenen, waardoor de controle over willekeurige bewegingen verandert. Hiervoor wordt de voorloper van dopamine, L-Dopa, toegediend, die, door de bloed-hersenbarrière te passeren, door decarboxylase zal worden gemetaboliseerd tot het dopamine wordt. Het is niet de dopamine die wordt gebruikt omdat het snel zou worden verwerkt, zelfs voordat het het centrale zenuwstelsel bereikt, dus het uiteindelijke effect is niet het gewenste.
Het zou in 1910 kunstmatig kunnen worden gesynthetiseerd door George Barger en James Ewens, medewerkers van het Wellcome-laboratorium in Londen. Arvid Carlsson en Nils-Åke Hillarp, terwijl het jaar 1952 liep, schreven een document waarin het belang van dopamine als neurotransmitter werd benadrukt; Hiervoor won Carlsson in 2000 de Nobelprijs voor de geneeskunde.
Dopamine reguleert de lichaamsprocessen zoals leren, melkproductie tijdens borstvoeding, slaap, cognitie, motivatie en beloning, en gemoedstoestand. Er wordt gezegd dat dit wordt geactiveerd wanneer een beloning wordt ontvangen en depressief wordt wanneer de beloning wordt weggelaten, waardoor een gedragspatroon wordt geleerd dat de hersenen zou conditioneren in het geval dat het bijna een positieve stimulus zou ontvangen.
