DRACO is een groep experimentele antivirale geneesmiddelen in ontwikkeling aan het Massachusetts Institute of Technology. In celkweek is gemeld dat DRACO een breed spectrum van werkzaamheid heeft tegen veel infectieuze virussen, waaronder dengue flavivirussen, Amapari en Tacaribe arenavirussen, guave bunyavirus, H1N1 influenza en rhinovirussen, en er is ook werkzaamheid tegen influenza in vivo gevonden. bij gespeende muizen. Er is gerapporteerd dat het selectief snelle apoptose induceert in met virus geïnfecteerde zoogdiercellen, waardoor niet-geïnfecteerde cellen ongeïnfecteerd blijven.
Vanaf januari 2014 is het werk verplaatst naar het Draper Laboratory voor verder testen en ontwikkelen; "Het team verwacht binnen een decennium of minder grootschalige dierproeven en klinische proeven bij mensen", zei dr. Todd Rider, die presenteerde op de SENS6-conferentie van de SENS Foundation en die ook Draper Laboratory in mei 2015 verliet. en startte een crowdfunding- campagne op Indiegogo om fondsen te werven om de medicijnen te testen tegen de herpesvirus- en retrovirusfamilies.
In 2015 rapporteerde een onafhankelijke onderzoeksgroep dat ze met succes antivirale activiteit tegen het reproductief en respiratoir syndroomvirus van het varken (PRRSV) observeerden met DRACO in vitro.
Sinds december 2015 werd het onderzoek met betrekking tot DRACO stopgezet vanwege een gebrek aan financiering, veroorzaakt door concurrentie van andere breed-spectrum antivirale middelen en de beperktheid van gepubliceerd onderzoek naar DRACO.
DRACO is selectief voor met virus geïnfecteerde cellen. Het onderscheid tussen geïnfecteerde en gezonde cellen wordt voornamelijk gemaakt door de lengte en het type van de RNA-transcriptie-helices die in de cel aanwezig zijn. De meeste virussen produceren lange dsRNA-helices tijdens transcriptie en replicatie. Daarentegen produceren niet-geïnfecteerde zoogdiercellen in het algemeen dsRNA-helices van minder dan 24 basenparen tijdens transcriptie. De dood cel wordt uitgevoerd door een van de laatste stappen in de apoptose route waarbij complexen bevattende moleculen binden intracellulaire apoptotische signalering gelijktijdig meerdere procaspases. Procaspasen worden transactiverend door splitsing, activeren extra caspasen in de cascade en splitsen een verscheidenheid aan cellulaire eiwitten, waardoor de cel wordt gedood.
