Dit is een kennistheorie die grote waarde hecht aan zintuiglijke en demonstratieve ervaring van de werkelijkheid. Auteurs zoals Hume zijn de grootste exponenten van dit soort kennistheorie die van mening is dat waarneembare en verifieerbare ervaring het criterium van ware kennis is. Epistemologie is een van de belangrijkste gebieden van de filosofie als kennis van kennis: de kennistheorie die reflecteert op de essentiële principes van hoe de waarheid te bereiken.
Dat wil zeggen, iets is waar als het kan worden waargenomen en aangetoond. Andere vertegenwoordigers van epistemologisch empirisme zijn Locke en Berkeley. In tegenstelling tot rationalisme, stelt empirisme vast dat ideeën uitgaan van praktische ervaring en niet van het aangeboren karakter van de rede, zoals Descartes concludeerde.
Empirisme wordt erkend als een filosofische doctrine die zich in een deel van de zeventiende en achttiende eeuw in Engeland heeft ontwikkeld en die veronderstelt dat ervaring de enige authentieke bron van kennis is, terwijl de mogelijkheid van spontane ideeën of a priori-gedachten wordt ontkend.. Alleen gevoelige kennis brengt ons in contact met de werkelijkheid. Empirici beschouwen de natuurwetenschap als het ideale type wetenschap, aangezien het gebaseerd is op waarneembare feiten.
Bij deze methode wordt het principe van onze kennis niet gevonden in de rede, maar in de ervaring, aangezien de inhoud van het denken in zijn geheel eerst door de zintuigen moet gaan.
Het is niet eenvoudig om empirisme van scepsis te onderscheiden, aangezien hun grenzen vaak voorkomen. De meest veeleisende moderne empirist, David Hume, is sceptisch.
"Voor empirisme is de stelling van het rationalisme, dat er aangeboren ideeën zijn, totaal onnauwkeurig." Als dat zo was, dan zou er geen reden zijn om te leren, en zouden alle mensen het met dezelfde waarheden eens zijn.
