Het is een vorm van expressie die heeft geresulteerd, evenals andere culturele activa van universele aard, het is ook erg belangrijk voor literatuur. Er zijn verschillende soorten composities. En sommigen van hen de waarde van de wijsheid in een notendop uitgedrukt door middel van berichten kort maar vol van een groot aantal doses van vitaal inspiratie. Dit is bijvoorbeeld het geval bij het epigram.
In het oude Griekenland was het mogelijk epigrammen te vinden op de deuren van gebouwen, op de lateien van mausolea of aan de voet van beelden en ze waren bedoeld om een gebeurtenis of het leven van een persoon te herdenken die de geschiedenis op een of andere manier had veranderd. zodat je je passage op aarde niet vergeet, zodat het eeuwig wordt. Deze epigrammen, geschreven ter ere van personen of gebeurtenissen van groot belang, werden over het algemeen geconstrueerd in coupletten (coupletten bestaande uit twee verzen).
De meest visuele manier om te begrijpen wat een epigram is, is door middel van een concreet voorbeeld. Vervolgens delen we dit epigram van Álvaro Cubillo de Aragón uit de 17e eeuw.
De genus naam is gekoppeld aan de eerste definitie van epigram (vermeldingen op object). Er worden epigrammen gemaakt op offerandes (offergaven in gebedshuizen), beelden of grafstenen. Na verloop van tijd werden de epigrammen op de grafstenen bekend als grafschriften.
Er is op gewezen dat een essentieel kenmerk van het Epigram de korte structuur zou zijn. De overgrote meerderheid van epigrammen is kort, maar er zijn er ook die lang zijn. Het meest kenmerkende van het Epigram is zijn satirische, ironische en zelfs sarcastische toon. Het is een genre dat wordt gebruikt om een ondeugd of gebrek van een persoon en een instelling te bekritiseren. De epigrammen met als thema liefde hebben meestal een toon van zwarte humor.
We zouden enkele kenmerken kunnen noemen die typerend zijn voor het Epigram:
a) Onderwerp nauwkeurig.
b) algemeen apostrofische houding; de spreker spreekt rechtstreeks tegen een "jij".
c) Woordspelletjes waarin anafora, parallellisme en alliteratie vaak voorkomen.
d) Aanwezigheid van de paradox, dat wil zeggen van een schijnbare tegenstrijdigheid.
