Personen die door een ander land reizen dan het land waar ze zijn geboren, worden vaak "buitenlanders" genoemd. In een groot deel van de wereld is het, om een bepaald land binnen te gaan, het bezit van een reeks documenten nodig, waarmee men legaal zou binnenkomen. In de Europese Unie, een in Europa gevestigde politieke gemeenschap die tot doel heeft het mandaat van elk van de aangesloten landen te verenigen en te sturen, is het echter mogelijk om rond het continent te circuleren met alleen het officiële identiteitsbewijs van het land of het paspoort, zonder voorafgaande procedures betreffende het visum. Dit staat in het gebied bekend als "community buitenlander", die kan genieten van een verblijf -maximaal een maand- in een staat, zonder de noodzaak om verantwoording af te leggen bij een bevoegde administratieve entiteit.
Het tegenovergestelde van dit immigratiestatuut is het statuut dat bekend staat als "niet-EU-buitenlander". Dit geldt voor al die Europese burgers die afkomstig zijn uit landen die geen lid zijn van de Europese Unie of het Schengengebied (Duitsland, Oostenrijk, België, Denemarken, Slowakije, Slovenië, Spanje, Estland, Finland, Frankrijk, Griekenland, Hongarije, IJsland, Italië, Letland, Liechtenstein, Litouwen, Luxemburg, Malta, Noorwegen, Nederland, Polen, Portugal, Tsjechië, Zweden en Zwitserland), een van de grootste prestaties van de EU, waarin burgers die in deze landen kunnen deze landen binnenkomen, verlaten en circuleren.
Om een van deze landen binnen te komen, is het ook noodzakelijk dat de persoon een reeks bureaucratische processen uitvoert die geschikt zijn voor legale binnenkomst, zoals een visum of het verkrijgen van een verblijfskaart.
