De term geschiedschrijving verwijst naar de menselijke activiteit van het schriftelijk bewaren van de geschiedenis, waar alle gebeurtenissen rond een belangrijke gebeurtenis voor de ontwikkeling van de huidige beschaving gedetailleerd zullen worden beschreven. Het is een veld dat volledig gericht is op de geschiedenis die door dit medium is opgetekend, dat het middelpunt van controverse en debatten onder intellectuelen is geweest, omdat nog niet is vastgesteld of het een kunst of een wetenschap is, of ze elkaar aanvullen of niet.
Wat is geschiedschrijving
Inhoudsopgave
Het verwijst naar de discipline die verband houdt met geschiedenis en de theorie van de geschiedenis, die bestaat uit de praktijk van literaire en humanistische theorie, die is gebaseerd op de studie van historische feiten als begrijpelijke objecten. Geschiedschrijving is de wetenschap die zich toelegt op het bestuderen en analyseren van hoe de historische gebeurtenissen van de mens in de loop van de tijd zijn opgetekend.
Het wordt begrepen als de wetenschap die geschiedenis schrijft over hoe de mens in de loop van de tijd is geëvolueerd, vooral als men er rekening mee houdt dat de methoden, vormen, studieobjecten en interesses in elk tijdperk en in elke ruimte varieerden.
Oorspronkelijk komt dit woord van "geschiedschrijver" (ἱστοριογράφος in het Grieks), waarvan de betekenis valt op: "degene die geschiedenis beschrijft of schrijft". Het concept van geschiedschrijving verwijst dus naar de kunst van het schrijven van geschiedenis en de wetenschap van het bestuderen ervan.
Oorsprong van geschiedschrijving
Het ontstaat bijna precies wanneer de geschiedenis dat doet, aangezien het laatste heel dicht lijkt op het uiterlijk van schrijven. Toch zou de menselijke belangstelling voor het bestuderen van hun verleden pas later komen, toen de schoonheid van evolutie werd ontdekt. De oude beschavingen van Rome, Griekenland en Egypte waren het meest bezig met het beschrijven van alle gebeurtenissen die hun koninkrijken omringden.
De oorsprong gaat terug tot het oude Griekenland, met name in Ionië (nu Aziatisch Griekenland) tegen het einde van de 6e eeuw voor Christus, in de context van de opkomst van de filosofie en de trend naar rationeel denken die toen heerste. Dat is de reden waarom Griekse denkers de wereld vanuit een rationeel en logisch standpunt beginnen te zien, waarbij ze mystieke verklaringen achterlaten om dingen uit te leggen en meer een beroep doen op de rede.
Deze discipline bestudeert en legt, volgens bepaalde principes en methoden, de gebeurtenissen en feiten bloot die tot de afgelopen tijd behoren en die de ontwikkeling van de mensheid vanaf het begin tot het huidige moment vormen. Met een reeks technieken en theorieën die betrekking hebben op de studie, analyse en interpretatie van geschiedenis met bibliografische en kritische studie van de teksten die zijn geschreven over de auteurs die zich met deze zaken hebben beziggehouden.
Evolutie van de geschiedschrijving
In principe wordt klassieke geschiedschrijving uitgedrukt als het verkrijgen van waarheidsgetrouwe gegevens over historische gebeurtenissen, maar die moeten ook worden geïnterpreteerd en gecontextualiseerd. Deze behandeling van informatie hing af van de ideologie van de historicus, en in het oude Griekenland werd voor het eerst begrepen dat deze gebeurtenissen meer waren dan alleen verslagen van een gebeurtenis.
De hellenistische geschiedschrijving had bijvoorbeeld de historicus Polybius (200-118 v.Chr.) Als grote exponent, die ook de eerste was die over de wereldgeschiedenis schreef toen hij schreef over de oprichting van het Romeinse rijk. Hij was degene die de grote historische cycli creëerde, en voor hem zou de geschiedenis een praktisch nut moeten hebben waaruit lessen voor de toekomst kunnen worden getrokken.
Gedurende deze tijd en tot aan de Renaissance zijn de concepten in wezen hetzelfde, en de historicus Jean Bodin (1529-1596) voegt hier het idee aan toe dat geschiedenis afhangt van de menselijke wil.
Een ander belangrijk aspect tijdens deze periode was dat de geschiedenis eenvoudige kronieken werd van wat er gebeurde, tot iets meer verklaringen met de schijn van illustratie voor dit doel, waarmee de hedendaagse geschiedschrijving van de 19e eeuw begon.
Het is echter waardevol om te zeggen dat de historiografische stromingen richtlijnen zijn om de studie van de geschiedenis als wetenschap, ontwikkeld vanaf de negentiende eeuw, te beginnen. Hoewel Herodotus in de 5e eeuw voor Christus naar de geschiedenis verwees als een menselijke daad van het vertellen van gebeurtenissen uit het verleden, duurde het tot het einde van de 18e eeuw voordat de filosofen van die tijd accepteerden dat de geschiedenis als elke andere wetenschap kon worden bestudeerd, door middel van een methode.
Het positivisme bevestigde dat het nodig was om naar de echte, nauwkeurige en ware gegevens te zoeken om de geschiedenis te benaderen, en om deze reden stond het erop bronnen uit de eerste hand te vinden.
Het historisch materialisme zou komen met Karl Marx, aangezien hij van mening was dat de geschiedenis niet alleen werd gevormd door feiten, noch door categorieën, noch door de protagonisten van deze feiten. Historisch materialisme spreekt ook over de evolutie van samenlevingen op basis van de volgende elementen:
- Structuralisme: deze historiografische stroming staat dicht bij historisch materialisme, maar is geïnteresseerd in gebeurtenissen die in de loop van de tijd voortduren.
- Historicisme: het historisme beschouwt de hele werkelijkheid als het product van een historische evolutie, en daarom is het verleden fundamenteel. Voor de studie van geschiedenis geeft hij de voorkeur aan officiële schriftelijke documenten en is hij niet geïnteresseerd in de interpretatie van de onderzoeker.
- School of the Annales: de School of the Annales werd geboren in Frankrijk en redde de mens als de hoofdrolspeler van het verhaal. Op deze manier werd het gebruik van wetenschappen zoals antropologie, economie, geografie en sociologie noodzakelijk voor het begrijpen van historische feiten.
- Kwantitatieve benadering: deze trend werd geboren in het decennium van de jaren 80 van de 20e eeuw en markeerde twee trends in de studie van de geschiedenis:
1.- Cliometrie, die kwantitatieve modellen gebruikt om het verleden te verklaren.
2.- De structureel-kwantitatieve geschiedenis, die statistieken gebruikt om het gedrag van historische gebeurtenissen in specifieke periodes te begrijpen.
Met de komst van de eenentwintigste eeuw zijn de voorgaande stromingen vervaagd en is er een neiging om terug te keren naar het verhaal, waarbij de rigide en formele schema's worden doorbroken en in samenhang met de vorm die de wetenschappen onder het postmodernisme hebben aangenomen.
Geschiedschrijving kenmerken
Onder de belangrijkste kenmerken van geschiedschrijving vallen de volgende op:
- Het is een toespraak die wordt gepresenteerd als een narratief of geschreven verhaal.
- Het is een intellectuele discipline ontwikkeld door specialisten.
- Het heeft zijn eigen methode.
- Het wordt geproduceerd door individuen die worden bepaald door hun persoonlijke, familiale en sociale omstandigheden.
- Het heeft altijd een ideologische lading die ermee verbonden is.
- Het is niet objectief.
Zo is het proces van de eigen geschiedenis herstellende is noodzakelijk voor de vorming van dat "bewustzijn van het verleden", van de "historisch bewustzijn", het fundament van het "bewustzijn van de identiteit". Daarom is het geschiedenisonderwijs belangrijk, aangezien het tot doel heeft de didactiek van dit onderwerp in de verplichte onderwijsfasen te benaderen als iets meer dan academische kennis zonder maatschappelijke waarde.
Voorbeelden uit de geschiedschrijving
Bij de analyse van het verdrag worden de volgende voorbeelden gegeven:
Middeleeuwse kerkelijke geschiedschrijving
Deze middeleeuwse geschiedschrijving verwijst naar de religieuze geschiedschrijving die zich tijdens de middeleeuwen in Europa ontwikkelde, die in deze discipline zijn eigen stijl ontstond in de manier waarop hij de geschiedenis die destijds werd gegenereerd, met elkaar in verband bracht en overbrengt. De voorloper was bisschop Eusebius van Caesarea (263-339 n.Chr.), Die wordt beschouwd als de vader van de kerkelijke geschiedenis.
Middeleeuwse geschiedschrijving maakte gebruik van een verhalend discours en haar primaire doel was om de mogelijke informatie die verzameld kon worden voor toekomstige generaties over te dragen, waaronder oorlogen of biografieën.
Hedendaagse geschiedschrijving
Dit gebeurde aan het begin van de 19e eeuw toen wetenschappelijke methoden werden toegepast op het verzamelen van historische feiten. Vanaf dat moment, op het toneel van verschillende ideologische bewegingen zoals de Franse Revolutie, begint de geschiedenis op scholen te worden onderwezen als een onderwerp van academische interesse.
Geschiedenis en geschiedschrijving van de psychologie
In de oudheid was er een overtuiging dat psychische stoornissen te wijten waren aan het bezit van demonen of geesten, en werden behandeld met bezweringen waaraan genezende effecten werden toegeschreven.
Tussen eeuwen V en IV a. Filosofen als Socrates en Plato hebben bijdragen geleverd die, naast de filosofie, de sleutel zouden zijn tot de ontwikkeling van de psychologie. Terwijl Socrates de grondslagen van de wetenschappelijke methode blootlegde, vatte Plato het lichaam op als het voertuig van de ziel, echt verantwoordelijk voor het menselijk gedrag.
Evenzo wijdde de arts Hippocrates zich aan lichamelijke en geestelijke ziekten met behulp van de inductieve methode en schreef deze toe aan onevenwichtigheden in de stemming of lichaamsvloeistoffen. Deze traditie zou door Rome worden opgepikt: het werk van Galenus, die dat van Hippocrates ontwikkelde, is een van de beste voorbeelden van de Griekse invloed op het Romeinse denken.
Feministische geschiedschrijving
Feministische geschiedschrijving komt voort uit de feministische bewegingen van de jaren zestig en stelt het vrouwelijke subject voor als mogelijk en legitiem studieobject voor geschiedschrijving.
Zo begon de discussie rond de gemanuliniseerde ruimtes door de officiële geschiedenis, waardoor duidelijk werd dat de historische constructie die tot dan toe van kracht was, de representatie van machtsverhoudingen tussen subjecten op verschillende gebieden vermeed, maar vooral in wat hiërarchieën inhielden. geconstrueerde seksuele relaties, die mannen plaatsten als de ware protagonisten van de geschiedenis, als het gaat om historische processen gericht op militaire of politieke figuren, mannen en elites (een typisch voorbeeld hiervan zouden de vaders van de natie zijn), wat resulteerde in, het weglaten van vrouwen als historische onderwerpen, wat een misleidende figuur van de universele mens achterliet.
Duitse geschiedschrijving
Het blijkt uit de bereidheid om traditionele standpunten te onderzoeken en methodologische innovaties te initiëren. Op deze manier was het mogelijk om de methodologische onderontwikkeling, bestaande in 1945, te boven te komen en de klassieke standpunten van een nationaal historisme te overwinnen.
Aan de andere kant lijken de innovatieve standpunten van de jaren vijftig en zestig, met hun duidelijk reformistische benaderingen, in de jaren zeventig en tachtig te zijn vastgelopen, en in het afgelopen decennium zou een heropleving van zogenaamd verouderde historistische standpunten kunnen worden geregistreerd.
Hoewel de historische wetenschappen tegenwoordig in Duitsland worden gepresenteerd als een discipline met een breed scala aan methodologische en politieke standpunten, bestaat er geen algemeen aanvaarde consensus over de rol van de geschiedenis in een moderne industriële samenleving en over haar methodologische grondslagen.
Engelse geschiedschrijving
Engeland is het grootste en meest bevolkte gebied van het Verenigd Koninkrijk. Bewoond door Keltische volkeren sinds de 5e eeuw voor Christus. C., werd gekoloniseerd door de Romeinen tussen 43 d. C. en het begin van de 5e eeuw. Sindsdien werd het binnengevallen door een reeks Germaanse volkeren (Angelen, Saksen en Jute) die de Kelten, gedeeltelijk geromaniseerd, verdreven naar Wales, Schotland, Cornwall en Frans Groot-Brittannië.
In de 10e eeuw, na weerstand te hebben geboden aan een reeks Vikingaanvallen, was Engeland politiek verenigd. Na de toetreding van James VI van Schotland tot de troon van Engeland in 1603 en de vereniging met Schotland in 1707, is het minder gepast om de geschiedenis van Engeland te onderscheiden van die van de rest van het Verenigd Koninkrijk.
Geschiedschrijving van Mexico
De geschiedschrijving van Mexico bevat een reeks gebeurtenissen die op het grondgebied plaatsvonden, van het verschijnen van de eerste beschavingen in de regio, bijna 4000 jaar geleden, tot de veroveringsprocessen door Spanje, het koloniale leven, oorlog, onafhankelijkheid, stichting en ontwikkeling van de Mexicaanse Republiek zoals we die nu kennen.
De geschiedschrijving van Mexico is echter bijzonder interessant vanwege zijn rijkdom in termen van precolumbiaanse naties, die in die tijd een mozaïek waren en die het een wonderbaarlijk voorouderlijk erfgoed verschaffen, dat contrasteert met de samenleving die is opgebouwd door de drie eeuwen geschiedenis.
De moderne natie Mexico is van 1940 tot heden republikeins geweest. Het is dol op zijn onrustige verleden door zijn nationale symbolen, zoals het volkslied, dat sinds 1854 wordt gebruikt maar in 1943 door president Manuel Ávila Camacho als zodanig werd uitgeroepen, en zijn complexe politieke, sociale en culturele traditie wordt behouden door de poging tot coëxistentie tussen de overlevenden, inheemse volkeren en de moderne Westerse Republiek.
Veelgestelde vragen over geschiedschrijving
Wat betekent geschiedschrijving?
Set van technieken en theorieën met betrekking tot de studie, analyse en manier van interpreteren van geschiedenis.Welke stappen gebruikt de geschiedschrijving voor haar onderzoek?
Gebruik de volgende stappen:- Ten eerste de definitie van het onderwerp en de afbakening ervan.
- Ten tweede de analyse van of kritiek op deze bronnen (waarbij twee vormen worden onderscheiden: externe kritiek en interne kritiek).
- Ten slotte de historiografische synthese (het eindproduct van de geschiedschrijving).
