Het woord magnetisatie is afgeleid van het Franse "aimantation" wat "magneet" betekent. Magnetisatie, ook wel magnetisatie of magnetisatie genoemd, is een proces waarmee de dichtheid van de magnetische dipoolmomenten bekend is, dat wil zeggen dat deze procedure bestaat uit het transformeren van een bepaalde ijzeren staaf in een magneet, of het nu staal of zacht is. Handeling die kan worden gedaan door een bepaald aantal keren over de staaf van de magneet te wrijven, te wrijven of te wrijven, beginnend vanuit het midden en eindigend bij het uiterste deel, altijd in dezelfde richting. Dan kan worden gezegd dat het doel van magnetisatie is om magnetische eigenschappen te geven aan een stuk of staaf van staal, ijzer of metaal.
Het wordt in het algemeen uitgevoerd door een geleidende draad te leiden die rond de staaf is gewikkeld en daarvan is geïsoleerd, en op deze manier wordt het een magneet; aan de andere kant geeft zacht ijzer de magnetische eigenschappen vrij wanneer de elektrische stroom meegeeft; dan is het een elektromagneet die alleen de aantrekkingskracht uitoefent op het moment dat de stroom door deze draad eromheen gaat. Opgemerkt moet worden dat zowel de zogenaamde magneten als de elektromagneten tal van toepassingen hebben zoals in de telefoon, deurbel, telegraaf, enz.
Dit proces vindt plaats dankzij het feit dat lichamen zijn opgebouwd uit drie verschillende deeltjes, die neutronen, elektronen en protonen worden genoemd. En elektronen zijn die van nature aantrekkelijke eigenschappen. Ook neutronen zijn subatomaire deeltjes, die in de atoomkern van bijna alle atomen voorkomen. En tenslotte zijn protonen subatomaire deeltjes met een positieve elementaire elektrische lading.
