Het woord schande dient om het kwaad te definiëren dat vervat zit in een valse opmerking of informatie, die wordt gebruikt om iemands reputatie te schaden. Bijvoorbeeld wanneer een persoon kwaad spreekt over iemand, zonder het bewijs te hebben om die informatie te ondersteunen. Deze uitdrukking komt voor in het oude Rome, waar het werd gebruikt om te verwijzen naar alles dat in diskrediet kwam tegen de eer van een individu.
De persoon die verantwoordelijk was voor het plaatsen van de naam berucht op de persoon was een magistraat (censor) die op dat moment de bevoegde autoriteit was. De censor was degene die de handeling organiseerde waarbij de financiën en moraliteit van de burgers werden gecontroleerd. De persoon die als berucht werd gecatalogiseerd, kreeg geen toegang tot welk openbaar ambt dan ook en veel minder kon hij zijn stemrecht uitoefenen bij welke verkiezing dan ook, waardoor zijn sociale en wettelijke rechten binnen de oude Romeinse samenleving werden beperkt.
Het Romeinse recht bevestigde, afhankelijk van de oorsprong, twee soorten schande:
- De schande "facti", dit is ontstaan vanaf het moment waarop de persoon een handeling uitvoerde die tegengesteld was aan wat was vastgesteld binnen het kader van moraliteit en goede gebruiken. Bijvoorbeeld het plegen van overspel.
- De schande "iurs", dit is ontstaan wanneer enige vorm van frauduleuze of kwaadwillige actie tegen iemand werd gepleegd.
Tegenwoordig zijn er mensen die hun toevlucht nemen tot schande om de eer van anderen te schaden. Ofwel door een verborgen belang te hebben of voordeel te halen uit wat er is gezegd, de waarheid is dat men daar voorzichtig mee moet zijn, want als de persoon niet het bewijs heeft dat de schande bevestigt, kan hij worden beschuldigd van laster en ervoor worden gestraft.
