Dit is een kleine fractie van de tijd dat wanneer we u willen waarschuwen, het in de nabije toekomst aanwezig is geworden en bijna is verdwenen. Vergankelijkheid is wat dit concept kenmerkt, dat seconden of een paar minuten kan duren, zonder precies te zijn.
Het wordt ook gebruikt als synoniem voor korte herhaalde momenten: "Er zijn maar heel weinig momenten waarop het kind stopt met schreeuwen, hij wordt erg grillig" of "Mijn herinneringen brengen me altijd dichter bij jou".
Hoe je een moment beleeft is een heel subjectieve waardering: “de momenten dat ik deze horror beleefde leken mij eeuwen” of “ik heb het zo naar mijn zin gehad op dit feestje dat ik dacht dat het maar even duurde”.
Er zijn zoveel momenten die deel uitmaken van het leven van de mens, zo veel herinneringen die slechts een deel van die momenten laat een onuitwisbare stempel op het hart.
Het zijn degenen die via een speciaal geheugen met het affectieve geheugen zijn verbonden. Gedurende het hele leven zijn er momenten van liefde, persoonlijke momenten gekenmerkt door verdriet, situaties van professioneel succes, momenten van angst, momenten gekenmerkt door vreugde en hoop…
Subjectiviteit in de manier waarop tijd wordt gewaardeerd, laat ook zien hoe de paradox is van het gevoel dat het ene moment eeuwig is terwijl het andere lijkt te vliegen met de snelheid van het licht. Gevallen van angst, pijn en lijden lijken langer dan die welke worden gekenmerkt door het immense geluk waarin de persoon het innerlijke verlangen heeft om de tijd te stoppen, om de vitale klok te stoppen om dat moment vast te leggen. Dit menselijke verlangen is echter onmogelijk.
In Literature staat een prachtig reflecterend gedicht, getiteld "Instantes", dat lange tijd aan Borges werd toegeschreven, maar dat zou zijn door de Amerikaanse cartoonist en humorist Don Herold en in zijn originele versie zou het in proza zijn geschreven. Het thema richt zich op de vergankelijkheid van het bestaan en de fouten die we maken in het leven, waarbij simpele dingen zoals blootsvoets lopen of spelen met kinderen worden geminimaliseerd en ons vervuld met nutteloze zorgen. De auteur beweert dat opnieuw kunnen leven waarde zou geven aan alledaagse dingen, het zou minder proactief zijn, er zouden geen problemen zijn voor dingen die een oplossing hebben en het zou je in staat stellen meer fouten te maken.
