Het wordt ‘interculturaliteit’ genoemd, het proces waarin twee of meer culturen een soort uitwisseling en interactie aangaan in het algemeen. Dit onderscheidt zich van multiculturalisme omdat het een volledig verrijkende relatie is tussen beide tradities, terwijl de andere suggereert dat in een bepaald geografisch gebied twee of meer culturen naast elkaar bestaan, waarin individuen niet noodzakelijk met elkaar in wisselwerking staan. Interculturaliteit is een vorm van integratie en coëxistentie, waarbij prioriteit wordt gegeven boven respect voor diversiteit. Vanuit mensenrechtenperspectief veronderstelt dit de constructie van een zekere wederkerigheid, met gelijkheid tussen de verschillende deelnemers.
Onderzoekers wijzen erop dat het proces van ontmoeting tussen cultuur plaatsvindt in 5 fasen, namelijk als volgt: de ontmoeting, waar de interactie begint en de respectievelijke identiteiten worden vastgesteld; respect, waar deelnemers openstaan om naar de gewoonten, overtuigingen en tradities van anderen te luisteren; horizontale dialoog, die een rol speelt wanneer alle culturen gelijke kansen op empowerment krijgen; wederzijds begrip, dat wil zeggen acceptatie en begrip van de omstandigheden van anderen; de synergie of conclusies die zijn bereikt na het ervaren van de uitwisseling.
Sommige internationale organisaties, zoals de VN, stellen tweetalige onderwijssystemen voor die rekening houden met ten minste twee culturen. Dit project zou vooral worden toegepast in landen waar inheemse stammen naast elkaar bestaan of waar een hoog percentage immigranten is. Op deze manier worden jongeren aangemoedigd om deel uit te maken van een proces waarin ze vanuit verschillende invalshoeken de levensstijl en gebruiken van andere gemeenschappen leren; Ook wordt de dialoog bevorderd om meer diepgaand te leren, evenals de benadering en het respect voor andere culturen.
