Het woord interrex, ook wel inter-rex genoemd, komt uit het Latijn, waarmee het letterlijk werd toegekend aan een heerser in de tijd van het Romeinse rijk of op zijn beurt aan de Romeinse magistratuur. Het ambt of de magistratuur van interrex zou zijn ontstaan als gevolg van de dood van de eerste koning van Rome, Romulus, en daarom wordt de oorsprong ervan verdoezeld door legende. De senaat van het Romeinse koninkrijk kon geen nieuwe koning kiezen. Om het bestuur van de stad voort te zetten, werd de Senaat, die toen uit honderd leden bestond, verdeeld in tien decuriae, wat "groepen van tien" betekent; en uit elk van deze decuriae werd een senator aangesteld als decurio.
Elk van de tien decurio's genoten achtereenvolgens koninklijke macht en hun insignes gedurende vijf dagen als interrex; en als er na het verstrijken van vijftig dagen geen koning werd aangesteld, zou de rotatie opnieuw beginnen. Gedurende de periode waarin ze hun macht uitoefenden, werd het een interregnum genoemd en het duurde toen een jaar, waarna Numa Pompilius als nieuwe koning werd gekozen. Na de dood van elke koning na een interrex werd hij benoemd door de Senaat. De functie van de interrex was om een vergadering van de Comitia Curiata bijeen te roepen om een nieuwe koning te kiezen.
De interreges werden onder de Republiek aangesteld om de verkiezingen voor de verkiezing van consuls te houden wanneer zij, door burgerlijke onrust of andere oorzaken, zoals de dood, dit in hun ambtsjaar niet hadden kunnen doen. Beiden bekleedden het ambt slechts vijf dagen, zoals onder de koningen. Verkiezingen werden in de regel niet gehouden door de eerste interrex, die oorspronkelijk de curio maximus was; meer in het algemeen door de tweede of derde; maar in het ene geval leest het uit een elfde, en in een ander uit een interrex XIV. De verkiezingen voor de verkiezing van de eerste consuls waren in handen van Sp. Lucrecio, aangezien interrex ook wel Urbis prefect werd genoemd.
