Het spel georiënteerde het is een bron van grote voordelen. Het kind leert door te spelen en de beste leraren moeten de ouders zijn. Kinderen leren door te spelen, moet grondig worden overwogen. Voor Jean Piaget (1956) maakt spelen deel uit van de intelligentie van het kind, omdat het de functionele of reproductieve assimilatie van de werkelijkheid vertegenwoordigt volgens elk evolutionair stadium van het individu.
Een essentieel aspect bij de ontwikkeling van het individu zijn de sensorimotorische capaciteiten, die de oorsprong bepalen en het spel ontwikkelen.
Piaget associeert drie basisstructuren van het spel met de evolutionaire fasen van het menselijk denken: het spel is een eenvoudige oefening (vergelijkbaar met anima); het symbolische spel (abstract, fictief); en gereguleerd gokken (collectief, het resultaat van een groepsovereenkomst).
De game biedt afwisseling in motorische ervaringen. De verrijking van motorische schema's wordt bereikt door de diversiteit aan ervaringen en niet door de herhaling van stereotypen. De cognitieve en motorische mechanismen met betrekking tot perceptie, besluitvorming en uitvoering worden verrijkt en de mogelijkheid tot leeroverdracht wordt ook uitgebreid.
De game vertegenwoordigt een gecontextualiseerde leersituatie. De motorische actie wordt ingevoegd in de globale situatie, die de recreatieve activiteit vormt en wordt aangepast door zich aan te passen aan de veranderende omstandigheden van elke specifieke situatie, waardoor de motorische actie van groter belang wordt. Het vertegenwoordigt een spontane manier om het kind dichter bij zijn omgeving te brengen. Door speelse activiteiten uit te voeren, verkennen, experimenteren kinderen en gaan ze met de omgeving om. Ze ontdekken de werkelijkheid, structureren hun kennis van de wereld en reorganiseren deze kennis in het licht van nieuwe ontdekkingen.
De game speelt in op het principe van globaliteit. Bij speelse activiteit is het individu als geheel betrokken. De realiteit van de constante interactie tussen de verschillende leeromgevingen als uitdrukking van de menselijke natuur zelf, is vooral duidelijk in het spel. Open paden in de zoektocht naar creatieve oplossingen. Het spel stelt een activiteit voor die moet worden uitgevoerd en een aantal regels waaraan moet worden voldaan, maar het stelt geen enkele oplossingsstrategie vast, maar het opent een veelvoud aan vormen die aanleiding geven tot het zoeken naar originele alternatieven, tot divergerend denken; in korte, aan de ontwikkeling van de creatieve capaciteit.
Het spel roept situaties van sociale interactie op. Collectieve vrijetijdsactiviteiten impliceren het bestaan van relaties tussen de deelnemers: confronterende relaties, autoritarisme, ondergeschiktheid, samenwerking, wederzijdse hulp, aandacht voor de behoeften van anderen, samenwerking, enz., Wat het spel een sociaal karakter geeft, waardoor het een belangrijke context wordt voor leren en persoonlijke ontwikkeling binnen de groep. Al deze kenmerken maken speelse activiteit tot een onvervangbaar educatief medium binnen het onderwijsleerproces dat plaatsvindt in de lessen lichamelijke opvoeding.
