Dit is de discipline die de studie, preventie, detectie, evaluatie, diagnose en behandeling van menselijke communicatiestoornissen omvat: stem-, gehoor-, spraak- en taalstoornissen (mondeling, schriftelijk, gebaren); en van de orofaciale en slikfuncties. Dat wil zeggen, dit is de reeks methoden om normale fonatie te leren aan mensen met uitspraakproblemen.
Het belangrijkste uitgangspunt van de logopedist is om de gestoorde functies zoveel mogelijk te rehabiliteren en met de hulp van de geconserveerde de patiënt uit te rusten met strategieën om zijn capaciteiten te gebruiken, door te proberen ze te leren combineren op een nuttige en functionele manier, met met het oog op het beheer en de wisselwerking hiervan tijdens de activiteiten van het dagelijks leven. hij behandelt zelfs orofaciale problemen, door middel van myofunctionele therapie. In sommige landen is er de figuur van de horende en taalleraar, een professional die kan worden verward met de logopedist bij het uitvoeren van soortgelijk werk binnen het onderwijskader.
Zo; logopedist behandelt ontwikkelingsstoornissen van taal, articulatie, vloeiendheid en ritme, spraak, gehoor, neurologie, stem, geschreven taal en communicatiestoornissen geassocieerd met autisme, mentale deficiëntie, de hersenverlamming, etc.
Taal is een reden tot bezorgdheid wanneer het, in plaats van communicatie te vergemakkelijken, dit verhindert. Gezien de situatie van een kind met spraakmoeilijkheden, zowel expressief als veelomvattend, moet de logopedist altijd in gedachten houden dat de problemen van het kind een impact hebben of zullen hebben op zijn directe omgeving en dat, als dit gebeurt, het gemakkelijk zal zijn om in een gevaarlijke verslechtering van hun ontwikkeling. Dit betekent dat de gezins- en sociale omgeving van het kind ook moet worden meegenomen in de beoordeling, programmering en prognose, zodat taalproblemen moeten worden aangepakt in het kader van de algemene ontwikkeling van het kind.
De logopedist heeft een wetenschappelijke opleiding die nauw verwant is aan de psychologie, aangezien we niet mogen vergeten dat menselijk gedrag zich grotendeels manifesteert in taal. Aan de andere kant moet de logopedist leertechnieken toepassen om zijn patiënten te helpen, zodat logopedie ook pedagogisch gerelateerd is.
Geavanceerde samenlevingen hebben een vergrijzingsprobleem en dit leidt tot medische problemen, met name de verslechtering van de mentale vermogens, een omstandigheid waarin een logopedist een zeer relevante implicatie kan hebben. Logopedie stopt de cognitieve achteruitgang niet, maar kan deze wel vertragen.
Sommige taalstoornissen hebben gevolgen voor het algemene leven van patiënten, zoals stotteren. Om deze reden, de logopedist is meer dan alleen een technicus die zich bezighoudt met spraakproblemen.
