Het verhaal is een van de instrumenten die op het gebied van literatuur worden gebruikt om een verhaal te vertellen, waarin hun omgeving, gebeurtenissen, personages en gevoelens worden beschreven die ze loslaten. Het is ontstaan tijdens de ontwikkeling van taal, in zeer oude tijden. Het is een van de belangrijkste componenten van het vakgebied, en omvat poëzie en andere zaken, omdat het geloofwaardigheid en vorm geeft aan de gebeurtenissen die mogen worden onthuld, evenals aan kwaliteit.
Het is onderverdeeld in twee soorten, zoals literaire vertelling, die verantwoordelijk is voor het vertellen van een reeks gebeurtenissen waarin bepaalde regels zijn opgenomen met de bedoeling het aantrekkelijker te maken, dat wil zeggen, met een esthetische bedoeling, van zijn kant de vertelling niet-literair, het is bedoeld om een feit te rapporteren, met behoud van formaliteit, maar het is niet vereist om esthetiek toe te voegen.
Het wordt gekenmerkt door het vertellen van drie gebeurtenissen, het begin, de ontknoping en het einde, waar de plot van het verhaal normaal wordt gevormd. De elementen van het verhaal zijn: de verteller, de acties, de personages en het narratieve kader; Van zijn kant kan het personage dat het verhaal vertelt, worden aangepast aan wat de schrijver wenst, zodat de verteller de hoofdrolspeler kan zijn (eerste persoon), de protagonist die tegen zichzelf spreekt in de derde persoon (tweede persoon).) of een alwetende verslaggever, die bij alle evenementen aanwezig is en zich bewust is van de gevoelens van de deelnemende figuren, zonder daarbij betrokken te zijn.
De lijnen van gebeurtenissen tijdens de kroniek hebben ook een classificatie, waarin ze worden gevonden: lineaire actie, waarbij de gebeurtenissen op een ordelijke en lineaire manier worden geteld; retrospectieve evocatie, waarbij de terugkeer naar het verleden zeer frequent is; anticipaties, waarbij de lezer wordt getoond wat er in de toekomst zal gebeuren; in mediae res, waar het verhaal in het midden begint, gaan we terug naar het verleden om de gebeurtenissen die eerder plaatsvonden in detail te beschrijven en gaan we verder tot het einde; tenslotte het contrapunt, waarin verschillende handelingen worden gepresenteerd die schijnbaar geen relatie hebben, dus de lezer moet de verbanden traceren.
De structuur kan open of gesloten zijn; in het eerste wordt opgemerkt dat het verhaal een einde heeft, maar in het tweede niet, kan de lezer het zich voorstellen. De personages kunnen echt of fictief zijn, net zoals ze kunnen worden geclassificeerd als hoofd- of secundair; Ze kunnen ook worden beoordeeld op hun psychologische aard, dat wil zeggen, hun psychische eigenschappen naast hun fysieke. Wat betreft het narratieve kader, het markeert de tijd en ruimte waarin de anekdote plaatsvindt; tijd bepaalt de volgorde van gebeurtenissen, en is onderverdeeld in intern, waarin de snelheid of traagheid waarmee de gebeurtenissen zich ontvouwen wordt waargenomen, en extern, waar het jaar of de tijd waarin de incidenten plaatsvinden, wordt blootgelegd; de ruimte, waar de actie plaatsvindt.
