Het woord overlijdensbericht wordt gebruikt om de registratie van de doden aan te duiden, en is afgeleid van het Latijnse woord "obitus" wat "overledene" betekent, waarvan "obituarius" is afgeleid in de betekenis van "ten opzichte van de doden".
Het maken van een lijst van de overledenen is gebruikelijk als een advertentie in de dagelijkse krant, om de lokale gemeenschap van de overledene die dag of de dag ervoor op de hoogte te stellen, zodat bekenden van de overledene en / of hun familie hun condoleances kunnen sturen of de overledene kunnen vergezellen naar de plaats waar het voor altijd zal rusten. Verjaardagen van de doden en de massa en andere onderscheidingen worden ook aangekondigd in de kranten die worden gemaakt ter nagedachtenis aan degenen die niet langer tot de levenden behoren. Over het algemeen is er een speciale sectie met de naam overlijdensberichten, overlijdensberichten of begrafenisberichten.
De informatie kan ook vergezeld gaan van een overzicht van wie die persoon was tijdens zijn leven, wat hij deed, welk gezin hij creëerde en waar hij voor stond, om hem op de een of andere manier en zijn verdiensten te kunnen herinneren, daarbij opmerkend dat zijn passage door de Aards leven. Dit is wat bekend staat als het overlijdensbericht in strikte zin.
Overlijdensberichten worden ook gemaakt voor administratieve doeleinden, om een record van de doden te hebben, zowel in de parochies (in de parochieboeken) als in openbare instanties om controle te hebben over de gelovigen die de eerste zaak niet langer zullen bijwonen; en van degenen die niet registreren of deelnemen aan electorale evenementen, naast andere evenementen die het openbare leven maken.
Momenteel zijn sociale netwerken, met name Twitter, een ideale ruimte geworden waarin elke twitteraar meestal de dood van een beroemd persoon publiceert, en natuurlijk de snelheid en verspreiding die deze netwerken tegenwoordig laten zien, een fantastische manier ze zorgen ervoor dat het zelfs de formele media bereikt die het niet beoordelen en publiceren.
Bij de misvieringen is het gebruikelijk dat de priester op een gegeven moment diegenen noemt die pas overleden zijn en die uiteraard tot die kerkelijke gemeenschap behoorden, die actief betrokken waren, of die leden van de familie waren. De religieuzen vragen om de rest van hun ziel en ook om hun familieleden, zodat ze uit de pijn kunnen komen en zich meer begeleid kunnen voelen.
