Volgens de Koninklijke Spaanse Academie wordt het woord occlusie gedefinieerd als de actie en het effect van occlusie. Het komt van het Latijnse "occlusĭo" en verwijst naar de ontwikkeling en sluiting van occlusie. In de fonetiek en fonologie wordt het toegeschreven aan de sluiting of vernauwing die het onmogelijk of ingewikkeld maakt om een vloeistof door een klinkerpad van een articulatie te leiden; of aan de onmiddellijke sluiting van het articulatiekanaal wanneer het wordt uitgesproken of een geluid uitzendt.
In de tandomgeving wordt tandheelkundige occlusie het contact van de tanden genoemd en de relatie tussen de bogen en het occlusale grensvlak.; het is een systeem dat de tanden, gewrichten, spieren van het hoofd en de nek omvat. Er zijn verschillende soorten tandheelkundige occlusie onder hen, statisch is wanneer de tanden in contact komen met de kaak; dynamiek, wanneer de kaak in beweging is, spreken we hier van het kauwproces; de volgende is de gebalanceerde occlusie die het contact is tussen tegenoverliggende occlusieve gebieden; de gedeelde, dat is wanneer een tand ontbreekt of een tand heeft verloren; centrisch treedt op wanneer de tanden hun maximale intercuspatie hebben bereikt; en ten slotte is de beschermde occlusie de interactie tussen de twee tandheelkundige groepen, die de mandibulaire sluiting stoppen.
In de geneeskunde is dit darmobstructie, wat de beperking of belemmering is van het normale verloop van de darm, aangezien een compressie, afsluiting of knikken ervan optreedt. In de psychologie wordt het gebruikt om te beschrijven wat een geheugenblokkade veroorzaakt. En tenslotte wordt de term gegeven aan het defect van een metaal als gevolg van de opname van een gas in het metaal tijdens het stollingsproces.
