Polysacchariden zijn een reeks biomoleculen die bestaan uit de vereniging van een aanzienlijke hoeveelheid monosacchariden, die de eenvoudigste suikers vertegenwoordigen, waarvan het bijzondere is dat ze niet hydrolyseren, dat wil zeggen dat ze niet ontleden in andere verbindingen. Zijn functie in levende organismen is het leveren van energie en structurele reserves.
Polysacchariden worden ingedeeld in: reserve polysacchariden en structurele polysacchariden. De eerste zijn die glucose opslaan in de vorm van zetmeel in groenten en glycogeen in dieren, om het indien nodig aan het lichaam af te geven. Bij dieren wordt de werking van polysacchariden gecompleteerd door vetten of lipiden die twee keer zoveel energie opslaan.
Van hun kant zijn structurele polysacchariden diegene die organische structuren produceren. Onder degenen die het meest opvallen, zijn celluloses, het hoofdbestanddeel van de plantencelwand, en chitine, dat dezelfde functie vervult bij schimmels.
Zetmeel is een voorbeeld van reservepolysacchariden, het wordt aangetroffen in planten. Het is belangrijk op te merken dat het dieet van mensen tegenwoordig voor 70% uit dit polysaccharide bestaat, aangezien het wordt aangetroffen in de meeste voedingsmiddelen die ze consumeren, naast degenen die het meest worden gebruikt bij het bereiden van ander voedsel. Bijvoorbeeld: alle maïs- en tarwemeelsoorten, maar ook de producten die ermee worden vervaardigd.
Het belangrijkste kenmerk van zetmeel is dat het op verschillende manieren kan worden gebruikt: als stabilisator, geleermiddel, bevochtiger en verdikkingsmiddel voor elk soort voedsel.
Ondertussen is glucose het meest voorkomende polysaccharide in het menselijk lichaam, het bevindt zich in de lever, in de spieren en in de meeste organische weefsels.
