Dit is een discipline die verantwoordelijk is voor het bestuderen van de fonetische kenmerken die betrokken zijn bij mondelinge communicatie. Wat betreft de term, deze komt van het Griekse prosodie en wordt gevormd door het voorvoegsel pro, wat dicht bij betekent, en door de wortel oide, wat lied betekent.
Binnen deze discipline bevindt zich de grammatica van oraliteit, ook wel prosodie genoemd, die alles omvat wat te maken heeft met de studie van klanken binnen de taalkunde; dat wil zeggen de manier waarop de klankdraad is georganiseerd met behulp van verschillende mechanismen, zonder welke het onmogelijk zou zijn om een coherente of sonisch begrijpelijke frase uit te zenden. Deze zogenaamde suprasegmentale elementen zijn geen eenvoudige ornamenten, het zijn de pilaren die de hele uitspraak ondersteunen en de geluiden ordenen zodat hun emissie vloeiend en logisch is.
Onder de elementen vinden we:
- Hij benadrukte: het is een klankkarakteristiek die het mogelijk maakt de ene lettergreep van de andere te onderscheiden.
- Intonatie: taalverschijnsel dat nauw verband houdt met de waarneming gedurende een zin of tijdens veranderingen in de trillingsfrequentie van de stembanden.
- Het ritme: het is het prosodische kenmerk dat wordt bepaald door de verdeling van accenten en pauzes.
Prosody heeft een directe relatie met het ritme dat we onze woorden opleggen. In die zin moet het ritme van een bericht overeenkomen met de syntaxis. De menselijke stem en de juiste omgang zijn cruciaal om goed te communiceren. Daarom, wanneer we spreken, zendt de stem sensaties naar onze gesprekspartner. Aan de andere kant maakt de stem deel uit van het persoonlijke beeld.
Prosodie vormt dus de ritmische infrastructuur van de gesproken taal, de organisatie ervan in de tijd, en helpt de spreker om bepaalde segmenten in het geheugen vast te houden. En het omvat niet alleen de regels met betrekking tot de volgorde van de lettergrepen, maar ook de betekenis die ze hebben en de mechanismen die eraan verbonden zijn.
Daarom voelen we ons elke keer dat we een bericht horen, gescheiden van de klanken en de betekenis van de woorden, het ritme, de intensiteit, de pauzes en alles wat vreemd is aan de woorden en meer te maken heeft met de context. dan met de tekst zelf; Dit is mogelijk dankzij het bestaan van prosodie.
