Prosopopee wordt opgevat als de handeling waarbij zwaartekracht of plechtigheid de manier waarop een persoon in staat is om zich uit te drukken, kunnen beïnvloeden, en bij sommige gelegenheden ook de manier waarop hij gewoonlijk handelt. In de literatuur is het de retorische figuur die wordt gebruikt wanneer een schrijver probeert toe te schrijven aan elementen of gebeurtenissen die normaal gesproken levenloos zijn, kenmerken van de morfologische samenstelling van de mens, of die deel uitmaken van het gedrag ervan. In bredere zin kan prosopopee zelfs worden aangeduid in verhalen waarin irrationele wezens, bij besluit van de auteur, handelen, denken en voelen als een rationeel wezen; hetzelfde gebeurt wanneer dode mensen of dieren kunnen communiceren.
Het algemene doel van prosopopee is om het te laten lijken dat objecten en niet-menselijke wezens denken alsof ze tot het menselijk ras behoren. Dit kunnen zowel kleine subtiele uitdrukkingen zijn die de tekst verrijken, als lange geschriften waarin menselijke situaties worden verteld waarin een levenloos wezen wordt ondergedompeld. Op dezelfde manier kan wat u beschrijft in een persoon worden omgezet; op deze manier is het voor de lezer veel gemakkelijker om de sensaties te begrijpen die het object voor de auteur genereert. Daarom wordt het beschouwd als een van de retorische figuren van fictie, omdat het verwijst naar situaties die eenvoudigweg niet in de fysieke realiteit kunnen worden nagebootst. Een duidelijk voorbeeld van prosopopeia is het gedicht van Juan Ramón Jiménez"Wine, first, pure", waarin poëzie menselijke trekjes krijgt, en dit wordt pas onthuld als het schrijven is voltooid.
