Civiele bescherming is een organisatie die zich inzet voor het onmiddellijke welzijn van de burgers, vooral degenen die door een ramp zijn bedreigd. De meesten van hen werken met de steun van de verantwoordelijke overheidsinstantie en zijn gevestigd in een groot aantal landen. Het is vrij gebruikelijk om een hoofdkwartier voor de civiele bescherming te vinden in een gebied dat kwetsbaar is voor gewapende conflicten of natuurrampen. Het werd geboren als onderdeel van de nieuwe normen die zijn vastgelegd in het Verdrag van Genève of de Verdragen van Genève, waarin het humanitaire aspect ten slotte wordt besproken.
Concreet werd het aangenomen op 12 augustus 1949, als onderdeel van Protocol 1, "Bescherming van de slachtoffers van internationale gewapende conflicten", met als belangrijkste functie het ondersteunen van het werk van het Rode Kruis. Toen de rol die het lichaam zou spelen eenmaal was besproken, werd er een wedstrijd georganiseerd, waarin verschillende landen een apolitiek, neutraal en seculier logo zouden ontwerpen. De winnaar was Israël, met de davidster in een cirkel van gekleurd oranje en op zijn beurt binnen een vierkant geel; Dit werd aangepast volgens de regels en werd een blauwe driehoek in een oranje cirkel, met een geel vierkant op de achtergrond.
Momenteel is de civiele bescherming verantwoordelijk voor het voorlichten van de bevolking over de risico's die ze lopen, als een vorm van preventie, naast het waarschuwen en het verlenen van een snelle en effectieve service in geval van nood. In de Rode Kruisgeschiedenis wordt dit in principe ingedeeld in drie fasen: de preventiefase (vóór de ramp), de noodfase (tijdens de ramp) en de wederopbouwfase (nadat de ramp voorbij is).
