Religiositeit is een kwaliteitskenmerk van mensen die bepaalde doctrines volgen en de wetten aannemen die daar in hun levensstijl worden gepresenteerd; is te handelen op de manier die is bepaald in de heilige teksten van genoemde overtuigingen. Religiositeit wordt ook beschouwd als de omstandigheden die de omgeving van een religieus persoon omringen, naast een manier om te ‘meten’ in hoeverre ze zich houden aan de aanwijzingen die hun religie voorschrijft. Diverse onderzoeken hebben aangetoond dat er een reeks factoren is waaruit de menselijke religiositeit in het algemeen zou bestaan, en dat deze niet noodzakelijkerwijs verband houden met bepaalde religies, maar gericht zijn op wat het individu in het bijzonder voelt.
Dit woord is afkomstig van het Latijnse woord "religiosĭtas", dat vertaald kan worden als "kwaliteit van religieus" of "toegewijd aan religieus leven". Sinds onheuglijke tijden bestaat dit gedrag, zowel in het oosten als in het westen, maar met verschillende filosofische centra. Demografische studies waren verantwoordelijk voor het onthullen dat, afhankelijk van de culturele achtergrond van een bepaalde regio, het individu religieuze gewoonten kan aannemen of, nou ja, geen enkele. Hieraan wordt toegevoegd het belang, per land, dat mensen hebben met betrekking tot religie; die doctrines die met meer kracht worden opgelegd of leiders met grotere macht hebben, zijn meestal het meest succesvol en daarom relevanter voor de burgers.
Zoals hierboven vermeld, heeft de religiositeit van de menselijke soort een reeks componenten, deze zijn: cognitie (kennis), die op zijn beurt is onderverdeeld in conventioneel orthodox en specifiek orthodox gevoel of genegenheid (met het vermogen om de geest beïnvloeden), die is onderverdeeld in tastbaar, tastbaar of materieel en immaterieel of immaterieel of idealistisch, naast gedrag (in de materiële of fysieke wereld), zijnde religieus gedrag en religieuze deelname.
