De term synchrotron is een woord dat in de natuurkundige omgeving wordt gebruikt om een deeltjesversneller te definiëren, ontworpen in de vorm van een geometrische tol, die de toename van de kinetische energie van elektronen mogelijk maakt, ze in een cirkelvormig pad houdt en op hun beurt, het verstrekken van een nieuwe functie aan het proces. Het doel is om de aard van materie te analyseren. Deze machine werd in het begin van de 20e eeuw gebruikt en kreeg in de loop van de tijd verschillende vormen en toepassingen. Het bestaat uit een buis waarin vooraf een vacuüm is gecreëerd in de vorm van een grote ring, waar de positief en negatief geladen deeltjes doorheen bewegen.
Het ontwerp van de buis kan cirkelvormig, recht of spiraalvormig zijn, hij is omgeven door elektromagneten waardoor de deeltjes door het midden van de buis kunnen circuleren. Deze deeltjes komen de buis binnen nadat ze zijn versneld tot enkele miljoenen elektronvolt. Om ervoor te zorgen dat de moleculen in een constante baan kunnen blijven, is het noodzakelijk dat ze elke keer dat ze draaien op een of meer punten worden versneld. De kracht van de elektromagneten zal toenemen naarmate de deeltjes energie bereiken.
De synchrotron kan op verschillende manieren worden gebruikt, waarvan sommige zijn: hij draagt bij aan vooruitgang op het gebied van biologie, farmacologie, nanotechnologie. Verbetert de effectiviteit van antibiotica. Draag bij aan de strijd tegen gevaarlijke virussen.
In de kernfysica is het gebruik van synchrotrons met een hogere intensiteit heel gebruikelijk, terwijl in de wetenschap (geneeskunde en technologie) synchrotrons met een lager vermogen worden gebruikt. De synchrotron zal een nauwkeuriger begrip van de structuur van materie mogelijk maken, zoals macromoleculen of eiwitkristallen, op deze manier is het mogelijk om cellen in drie dimensies te observeren, de moleculaire structuren van een fossiel te onderzoeken en in staat te zijn om de niveau van lucht- of bodemverontreiniging.
