Het woord stilzwijgend wordt gebruikt om iets te definiëren dat niet wordt uitgedrukt, maar wordt begrepen. Volgens zijn etymologie komt dit woord van het Latijnse "tacitus", wat "stil" of "stil" betekent. Daarom verwijst het concept naar alles wat impliciet is, dat wil zeggen, wat bekend is, wordt waargenomen, zonder dat het nodig is het te noemen. Op het gebied van grammatica is het stilzwijgende onderwerp een onderwerp dat in de zin aanwezig is zonder dat het nodig is het te vermelden. Bijvoorbeeld "ze gaan naar het strand", in deze zin is het stilzwijgende onderwerp: "zij", in de zin is niet bekend wie degenen zijn die naar het strand gaan, maar het is van het werkwoord waar het voornaamwoord waarmee ze geassocieerd zijn vandaan komt. Het is belangrijk om duidelijk te maken dat het onderwerp niet altijd onbepaald is, ze kunnen ook naar zichzelf verwijzen, dat wil zeggen "ik", bijvoorbeeld "ik rende gisteren in het park".
Aan de andere kant is er stilzwijgende of impliciete kennis, gecreëerd door de filosoof en wetenschapper Michael Polanyi, die verwijst naar al het leren verkregen door persoonlijke ervaringen, intuïtie, het eigen standpunt, dat wil zeggen alle subjectieve elementen die moeilijk uit te drukken zijn, maar die in ieder mens aanwezig zijn. Polanyi was een sterke criticus van absolute objectiviteit, hij was van mening dat men door subjectieve kennis tot de bevestiging van een realiteit kon komen. Om iemand een situatie te laten begrijpen en ervan te leren, moet hij deze eerst ervaren. Fietsen wordt bijvoorbeeld beschouwd als stilzwijgende kennis. Iemand zal je vertellen hoe je het moet doen, maar het is niet genoeg om het de eerste keer goed te doen, het zal de ervaring zijn die je zal helpen leren fietsen.
