Het woord tafiofobie is afgeleid van de Griekse formatie tussen "tafo" wat "graf" betekent, plus de vermelding "phobos" wat "angst" betekent. Tafiofobie is ook bekend als taphofobie, tapefobie of taphefobie en kan worden gedefinieerd als die irrationele en zieke angst om levend begraven te worden of voor begraafplaatsen; Met andere woorden, het is een abnormaal gevoel van angst om tijdens het leven begraven te worden, nadat het per ongeluk dood is verklaard. In veel gevallen kan deze angst ertoe leiden dat een persoon afschuw of angst voelt voor begrafenissen, begrafenissen, grafstenen, graven en alles wat te maken heeft met een begrafenis zonder te zijn gestorven.
Door de geschiedenis heen zijn er talloze gevallen geweest van mensen die per ongeluk levend werden begraven, dit was een tijd waarin tafylofobie een zekere hausse kende en in verschillende landen werden verhalen of stedelijke legendes verteld over gevallen van mensen die later Jaren nadat ze begraven waren, waren er aanwijzingen dat ze na de begrafenis weer tot leven waren gekomen en probeerden uit de kist te komen door eraan te krabben. Er wordt dus beweerd dat deze fobie vóór de zogenaamde moderne geneeskunde niet geheel irrationeel was.
Van deze talrijke gevallen van per ongeluk begraven, begonnen speciale doodskisten te worden gebouwd met verschillende voorzorgsmaatregelen, zodat dit niet gebeurde, een voorbeeld hiervan was dat ze klokken begonnen te plaatsen die van binnenuit de kist konden worden aangeraakt via een touw of ketting voor het geval de persoon niet echt dood was en gered kon worden.
Van hun kant hadden andere doodskisten de beschikbaarheid van glazen panelen die konden worden gebroken, sommige met de mogelijkheid om een vlag te hijsen of zelfs met een sleutel om de kist indien nodig van binnenuit te openen.
