De term xenobiotisch wordt gebruikt om elke verbinding te definiëren die in laboratoria is gesynthetiseerd en die over het algemeen in de natuur wordt aangetroffen. Deze verbindingen zijn vaak erg constant en worden meestal opgeslagen in de bekleding van levende wezens. Een van de belangrijkste kenmerken van xenobiotica is de tijd die nodig is om in de natuur af te breken en het hoge gehalte aan verontreinigende stoffen.
Momenteel worden alle natuurlijke of synthetische verbindingen waaraan de mens wordt blootgesteld, xenobiotisch genoemd en kunnen ze gevaarlijk zijn voor zijn gezondheid, aangezien het lichaam ze opslaat en metaboliseert. Deze verbindingen worden vaak gebruikt in de voedingsmiddelen-, geneesmiddelen-, cosmetica-, verpakkings- en sigarettenindustrie; elementen waarmee de mens voortdurend wordt blootgesteld.
Een van de belangrijkste redenen waarom deze verbindingen niet biologisch afbreekbaar zijn, is vanwege de stevigheid waarmee ze chemisch gestructureerd zijn. Opgemerkt moet worden dat deze synthetische verbindingen een andere chemische structuur hebben dan die van natuurlijke verbindingen, inclusief die met structuren die vergelijkbaar zijn met natuurlijke, modificaties vertonen die ze stabiel maken.
Xenobiotica kunnen op twee manieren in het lichaam werken:
Specifiek: gemeten door receptoren of handelen op een specifiek doel.
Op een niet- specifieke manier: ze worden niet gemeten op receptoren, maar op hun fysisch-chemische eigenschappen.
De belangrijkste soorten xenobiotica worden in medicijnen aangetroffen. De meeste medicijnen voeren acties uit die specifiek zijn, dat wil zeggen, het medicijn werkt op een bepaald systeem van het lichaam.
Er zijn enkele xenobiotica, zoals geneesmiddelen die worden gebruikt in de veterinaire sector en in pesticiden, die kunnen worden aangetroffen bij de productie van bepaalde voedingsmiddelen, in dit geval verontreinigingen die producten beschadigen, zoals melk, waarvan de eliminatie door vakbondsacties, is in de meeste gevallen niet gunstig.
Om deze reden stellen veel landen vaak normen vast om de aanwezigheid van deze resten in voedingsproducten te beperken en commercialisering ervan te vermijden als het standaardniveau wordt overschreden.
Het is belangrijk op te merken dat de discipline die verantwoordelijk is voor het bestuderen van alles wat met xenobiotica te maken heeft, de biogeneeskunde is.
