Het wordt acrostichon genoemd voor die taalkundige compositie, of deze nu poëtisch is of niet, waarvan de begin-, midden- of eindletters, samen met andere verticaal gerangschikt, een woord of zin vormen. Standaard wordt dit nieuw gevormde woord een acrostichon genoemd. Dit type gedicht was erg populair in literaire tijden die werden gekenmerkt door uitvoerigheid, zoals in de barokstijl.
Tegenwoordig worden acrostics beschouwd als ingenieuze vormen van amusement, vergelijkbaar met kruiswoordpuzzels, Sudoku- puzzels en andere creatieve denkspellen; het is gebruikelijk om ze te vinden in tijdschriften, weekbladen, kranten en brochures.
Volgens historisch onderzoek naar deze praktijk werden voor het eerst acrostics gemaakt door de Castiliaanse dichters. Deze gaven hun kennis door aan de Provençaalse dichters (die ooit als de eerste werden beschouwd) groep die de leiding had over het populair maken van deze stijl. Vanaf dat moment was er maar een beetje vindingrijkheid en talent voor nodig om een acroniem te maken. Sommige kunstenaars gaven er de voorkeur aan om de letters waaruit de woorden bestaan aan het begin te plaatsen, andere in het midden van de tekst en nog veel meer aan het einde; het overheersende formaat was echter het eerste. Het is bekend dat dit bij sommige gelegenheden werd gebruikt om het gedicht te verrijken of, nou ja, om wat extra berichten achter te laten.
Door de geschiedenis heen zijn er een aanzienlijk aantal populaire acroniemen naar voren gekomen, zoals 'El bachiller', dat te lezen is in de proloog van 'La Celestina', een roman van Fernando de Rojas, op deze manier getiteld omdat het de uitdrukking is produceert met de eerste letters van het gedicht. Luis Tovar heeft ook een van deze kostbare stukken: een gedicht waarvan het doel was om "Francisca" te spellen, maar dat eindigt op "Francyna", en besluit om in het midden van de schepping andere namen op te nemen, zoals Eloísa, Ana, Guiomar, Leonor, Blanca, Isabel, Elena en María.
