Het wordt een "duel" voor dat gevecht genoemd, dat wordt uitgevoerd volgens een eerder vastgestelde uitdaging of uitdaging, en waaraan slechts twee mensen deelnemen. Op dezelfde manier wordt zo het emotionele aanpassingsproces genoemd, waarmee een individu te maken krijgt na een verlies, of het nu gaat om eigendom, werk of een geliefde. De gevoelens die voortkomen uit verlies zijn een van de meest onderzochte onderwerpen in de geschiedenis en worden vaak zelfs gezien als de factor die de mensheid onderscheidt van andere soorten die tot het dierenrijk behoren.
"Duel", in relatie tot de eerste betekenis van het woord, is afkomstig van het Latijnse "duellum", wat vertaald kan worden als "combat" of "contest"; Wat betreft de assimilatie van een aanzienlijk verlies: de term komt van het Latijnse woord "dolus" en dit op zijn beurt van "gekwetst", dat in zijn vertaling "lijden" of "treuren" wordt. Eerder moet worden opgemerkt dat duels heel gewoon waren; vooral onder ridders, die hun vaardigheden in vechten probeerden te testen. Hieruit werden de middeleeuwse vechtshows geboren, die aanzienlijk populair werden en die nog steeds worden beoefend op locaties met een thema uit die tijd.
Emotioneel verdriet wordt op zijn beurt ervaren in 5 hoofdfasen, beschreven door Elisabeth Kübler-Ross, namelijk: de ontkenningsfase (de persoon gaat verder met het ontkennen van zichzelf of de omgeving dat het verlies is opgetreden), de woede (naast het ervaren van woede, zoekt iemand iemand om de situatie de schuld te geven), de onderhandelingsfase (er wordt enige droefheid ervaren met betrekking tot de situatie), de emotionele pijnfase (kleine depressieve episodes, die na verloop van tijd moeten verdwijnen) verdwijnen) en de acceptatiefase (eindelijk het verlies accepteren).
