Tegenwoordig worden er talloze pogingen gedaan om de ontwikkeling van de economie te begrijpen. Daarom is er een afdeling die speciaal aan de studie hiervan is gewijd: de geschiedenis van de scholen voor economisch denken. Deze scholen, ook wel stromingen genoemd, bestaan al sinds de oudheid, met denkers als Pythagoras, Aristoteles, Plato en Homerus, schrijvers van teksten over de vroegst bekende politieke en economische systemen. Het is echter pas in de middeleeuwen dat, veel vaker, nieuwe economische idealen ontstaan.
Na enkele eeuwen en pogingen komt de zogenaamde "klassieke economie", met een sterke aanwezigheid in de 18e eeuw. Het wordt genoemd als de belangrijkste auteur van Adam Smith, met het boek The Wealth of Nations; auteurs zoals Jean-Baptiste Say en David Ricardo moeten ook worden benadrukt. Ze stond bekend om haar afwijzing van de vrije markt en haar methodologie omkaderd in empirisme. Het werd sterk beïnvloed door vroege wetenschappelijke ontwikkelingen, zoals die van Isaac Newton. Desondanks werd het op grote schaal afgewezen en bleef het actief tot de 20e eeuw.
Het richt zich op de analyse van hoe werknemers een bepaald salaris verdienen en hoe de rijkdom van een land ontstaat en groeit. Zijn volgelingen hadden de neiging om met opmerkelijk pessimisme naar de toekomst te kijken, wat hen de bijnaam opleverde: sombere wetenschap. Normaal gesproken wordt de marxistische school genoemd als onderdeel van de klassieke economie, aangezien de belangrijkste voorloper, Carl Marx, degene was die de term bedacht en een groot deel van de basis nam waarop deze stroming was gebaseerd.
