Het ius honorarium is een term die afkomstig is van Latijnse wortels, waarvan de betekenis de reeks regels, voorschriften of normen beschrijft die in de edicten van de magistraten en voornamelijk die van de praetors in het oude Rome voorzien. Dat wil zeggen dat het wetten waren die werden ontwikkeld in edicten die door de praetors werden gepubliceerd tijdens de Republiek en het begin van het rijk, om de bestaande regels of procedures van ius civile te helpen, aan te vullen of te wijzigen. Het werd voltooid in de 2e eeuw na Christus in het Edictum Perpetuum. De procedures ontwikkeld door de praetors (het formuliersysteem) werden in de 3e eeuw vervangen door cognitons.
Het ius honorarium werd opgericht in het oude Rome, opgericht volgens de Romeinse rechtsadviseur Papiano of Aemilius Papinianus in het Latijn, met als doel het ius civile te corrigeren, te helpen of aan te vullen. En volgens Papiano is het burgerlijk recht degene die andere bronnen voortbrengt in vergelijking met het ere- of praetoriaanse recht, we spreken van bronnen zoals imperiale grondwetten, volksraadplegingen, senaatsoverleg, wetten en interpretaties van rechtsgeleerden.
In klassieke tijden bekleedt de kern van normen waaruit het ius civile bestaat een suprematiepositie boven het ius honorarium, dat ondergeschikt en complementair is. Dan verdwijnt voor de postklassieke periode de vouw van de verordeningen en vormen zowel het burgerlijk recht als het ererecht een enkel systeem dat wordt gecatalogiseerd als het Romeins burgerlijk recht.
Daarom komt het ere-recht om het bestaande burgerlijk recht in het oude Rome te hervormen of te versterken, en eindigt het in dit postklassieke tijdperk gemarkeerd met het personage Salvio Juliano voor het jaar 129 na Christus.
