De zinnen die echt definitief zijn, zijn de laatste zinnen. Er is geen beroep tegen hen, hetzij omdat de wet daar niet in voorziet, hetzij omdat de gestelde termijn is verstreken en geen van de partijen deze heeft ingediend. In de loop van een proces presenteren de tegenpartijen (eiser en beklaagde) hun argumenten via hun corresponderende advocaten. Ondertussen kent de rechter de feiten door en door.
De mogelijkheid om de tenuitvoerlegging van een straf te verkrijgen komt alleen voor in gevallen waarin, zodra deze is uitgevaardigd, een gerechtelijke beslissing wordt genomen in de vorm van een bevel dat het zogenaamde doel van de straf veroordeelt. Dit kan om twee redenen gebeuren:
- Goed, want er is geen beroep aangetekend tegen het vonnis en de voorwaarden die de wet toestaat om in beroep te gaan, zijn verstreken.
- Ofwel omdat er beroep is aangetekend tegen het vonnis en de rechterlijke instantie dit beroep heeft opgelost en het heeft meegedeeld aan de partijen en aan de rechterlijke instantie die het vonnis heeft uitgevaardigd. In dit geval zou de soliditeit van de zin komen omdat, in het licht van deze tweede zin, geen beroep mogelijk is.
Zodra de zin is afgerond, wordt het pad van het proces geopend om de weg te beginnen om de inhoud van de zin te verzamelen. Dit is het essentieel onderdeel van het proces, want zonder de tenuitvoerlegging van het vonnis is niet de eis wordt voldaan dat de partij gevraagd om in de rechtbanken en verleende de bescherming rechtbank effectief opgeëist.
In het algemeen voorziet de wet in de mogelijkheid voor procederende partijen om naar een andere rechtbank te stappen om de zaak te herzien. Het is wat een hulpbron wordt genoemd. In het geval de wet bepaalt dat het niet mogelijk is om in beroep te gaan, wordt de straf als onherroepelijk beschouwd. Om deze overweging te hebben, moet de wet die in de uitspraak van toepassing is, dit uitdrukkelijk aangeven. Daarnaast is een andere vereiste voor de definitieve uitspraak dat de procespartijen de termijnen voor het indienen van beroep hebben gemist.
Daarom is het laatste oordeel definitief. De beslissing is definitief en moet worden toegepast zoals gespecificeerd door de rechter in zijn beslissing. De oorsprong van het uiteindelijke oordeel komt, zoals de meeste juridische situaties, uit het Romeinse recht. Het doel van het laatste proces is om een nieuw proces te vermijden, dat op deze manier wordt opgevat en beide partijen beschermt.
Het idee van een eindoordeel is duidelijk: er kan geen nieuw proces komen. Desondanks overweegt de wetgeving van de meeste landen de mogelijkheid om een eindoordeel te herzien. De eerste vereiste hiervoor is dat een van de partijen zich wendt tot een hogere rechter, meestal de Hoge Raad. Deze instantie heeft de bevoegdheid om de zaak te heropenen en vernietigt daarom het definitieve oordeel als aan een van de volgende vereisten is voldaan: het verschijnen van nieuwe relevante gegevens, het aantonen van de onjuistheid van de gegevens of de getuigenissen van de deskundigen of een soort onregelmatigheid (bijvoorbeeld omkoping) die de nietigverklaring van het oorspronkelijke eindvonnis rechtvaardigt.
