Het menselijk wezen, sinds mensenheugenis, is al zeer bewust van het bestaan en de omgeving waarin het beweegt. Hij denkt constant na over leven, dood en liefde; het is bijna een noodzaak om na te denken over elke stap die u zet. Dit is wat plaats maakte voor filosofie, de kunst om de mens en het universum te bevragen, de essentie van het leven te bestuderen, de oorzaken en gevolgen van natuurlijke gebeurtenissen te analyseren. Filosofie wordt beoefend sinds de opkomst van het oude Griekenland en gaat tot op de dag van vandaag door; over het algemeen wordt het beschouwd als een direct antecedent van de alchemie, de basis voor de ontwikkeling van de huidige exacte wetenschappen.
De scholastieke, dominante is de kathedraalscholen van de elfde tot de vijftiende eeuw, is een theologische en filosofische stroming die in Europa opkwam. Het combineert Grieks-Latijnse, Joodse en Arabische filosofische overtuigingen, met als belangrijkste kenmerk het combineren van het religieuze aspect met redenering. De meeste tegenstanders beschuldigden de beweging ervan af te wijken van het wetenschappelijke aspect, aangezien ze de Bijbel als de belangrijkste bron van kennis beschouwden en alleen daaruit enig onderwijs kon worden ontleend; Het moedigde zijn volgers echter ook aan om te speculeren en te redeneren, buiten de parameters die door dezelfde stroming waren vastgesteld.
Rond de veertiende eeuw begon Willem van Ockham, destijds een van de belangrijkste exponenten van de scholastiek, de begrijpelijkheid van God in twijfel te trekken; dit resulteerde in de scheiding van theologie en filosofie binnen de beweging, om zich uiteindelijk tot de 15e eeuw aan de lijdensweg te wijden. Toch werd tijdens de Renaissance de tweede scholastiek gezien; in de 19e eeuw werd de neo-scholastiek geboren, die later aan het begin van de 20e eeuw werd omgedoopt tot neotomisme.
