Het concept van Romeinse cijfers stelt vast dat ze deel uitmaken van een nummeringssysteem dat zeven hoofdletters als symbolen gebruikt en dat elk een numerieke waarde krijgt. De I voor 1, V voor 5, X voor 10, L voor 50, C voor 100, D voor 500 en M voor 1000. Momenteel wordt het voornamelijk gebruikt in het aantal hoofdstukken en delen van een werk, in acts en scènes van een toneelstuk, in de aanwijzing van congressen, Olympische Spelen, vergaderingen, wedstrijden, in de namen van pausen, koningen en keizers, hoofdstukken uit boeken en vele andere.
Wat zijn Romeinse cijfers
Inhoudsopgave
Uit de definitie van Romeinse cijfers kan worden gezegd dat deze deel uitmaken van en deel uitmaken van een nummeringsysteem dat is ontstaan in het oude Rome, dat hoofdletters van het Latijnse alfabet gebruikt om getallen aan te duiden volgens verschillende parameters en voorschriften, zodat dit manier, is er een enkele interpretatie van hun schrijven en lezen in termen van hun waarden. Het gebruik van dit type nummeringsysteem komt niet zo vaak voor als de Arabische cijfers, dus het wordt in zeer bijzondere gevallen gebruikt.
Deze zijn gebaseerd op de Etruskische cijfers, die aanvankelijk alleen het additieve systeem gebruikten, dat erin bestaat dat de waarde van elke toegevoegde letter wordt opgeteld bij de vorige waarde. Later wordt de definitie van Romeinse cijfers geïntegreerd in het aftreksysteem, waarbij elke letter links van de hoogste waarde wordt afgetrokken.
Dit systeem is een niet-positionele methodologie, en de betekenis van Romeinse cijfers kan worden gezegd vóór de uitvinding ervan, de mens werd gedwongen om de vingers van zijn hand te gebruiken om een boekhouding bij te houden. Het grote Romeinse rijk verspreidde zijn nummeringssysteem over het hele Europese continent, een deel van West-Azië en Noord-Afrika, dit omdat deze methode erg handig en comfortabel was om optellen, aftrekken en andere soorten rekeningen uit te voeren. Al in de Renaissance- fase werd het Romeinse cijfersysteem vervangen door een ander systeem, het Indo-Arabisch, de symbolen die tot op de dag van vandaag het meest worden gebruikt om bedragen en getallen weer te geven.
Geschiedenis en oorsprong van Romeinse cijfers
De verschijning van Romeinse cijfers dateert uit de geschiedenis van het oude Rome. Deze verschenen in de geschriften van de 8e en 9e eeuw voor Christus. Toen de Romeinen begonnen met het cultiveren van het land en het temmen van dieren, vonden de Romeinen het nodig om op de een of andere manier de kuddes en de runderen te tellen, dus begonnen ze markeringen op de stammen van de bomen te gebruiken.
Naarmate de tijd verstreek, werd de nummering steeds groter en ze vonden het nodig om symbolen uit te vinden om de rekeningen bij te houden, dus begonnen ze ze uit te werken door de symbolen achter elkaar te plaatsen, waarbij ze de letters gebruikten als symbolen van de elementaire eenheden. Hiermee wordt de betekenis van Romeinse cijfers gestart.
Op deze manier ontstaan de symbolen van Romeinse cijfers, waarmee wordt vastgesteld dat de "I" voor de eenheid, maar toen veel eenheden werden gepresenteerd en tien "I" bereikten, werd deze doorgestreept met een X en op deze manier werd de "X" de nummer 10. Toen werd opgemerkt dat het negen keer schrijven van "I" erg vervelend was en men dacht dat het de helft van 10 creëerde en dat is toen de "V" naar voren kwam als het symbool dat overeenkomt met nummer 5.
Het Romeinse cijfersysteem is ontstaan uit het systeem dat werd gebruikt door de Etrusken, een Italiaanse beschaving die leefde in de 7e en 4e eeuw voor Christus. De Romeinen waren gebaseerd op de methode van toevoeging, dat wil zeggen, I en I waren II, V en II waren VII en II en II waren IIII. Naarmate de tijd verstreek, implementeerden ze de aftrekkingsmethode, aangezien het vorige symbool of getal het volgende aftrekte, op deze manier zou de 9 niet worden weergegeven als VIIII maar zou het IX zijn met deze methode werd de notatie van de getallen geknipt, aangezien ze gebruikten minder symbolen (4 zou bijvoorbeeld niet langer IIII maar IV zijn).
Het gebruik ervan nam af in de 2e eeuw na Christus met de val van het Romeinse Rijk en ze werden vervangen door Arabische cijfers. Tegenwoordig worden ze maar heel weinig gebruikt, alleen bij gelegenheden zoals in theaterscènes, om de eeuwen te noemen, bij de aanduidingen van Olympische Spelen, in de pauselijke nummers, keizers en koningen, in oude klokken, wedstrijden en congressen.
Waar worden Romeinse cijfers voor gebruikt?
Tegenwoordig wordt Romeinse numerologie nog steeds gebruikt bij specifieke gelegenheden, zoals:
- Om de volgorde van de nummering van de hoofdstukken van een boek te behouden en de boekdelen te tellen.
- In de nakomelingen van koningen.
- In de volgorde die wordt gebruikt bij de benoeming van nieuwe pausen.
- Bij congressen, sportevenementen, symposia worden ze gebruikt om het nummer van de editie waarin ze zich bevinden aan te geven.
- In de telling van eeuwen of perioden door de geschiedenis heen.
- Een oefening om uw behendigheid met deze numerologie te testen, is door het jaar of het komende jaar te schrijven. Zo wordt 2019 in Romeinse cijfers geschreven als MMXIX volgens de regels die zijn vastgesteld voor het optellen en aftrekken van symbolen; En op dezelfde manier volgens dezelfde logica, wordt 2020 in Romeinse cijfers MMXX geschreven.
- Hetzelfde symbool of nummer mag niet meer dan drie keer worden herhaald.
- Het kleinste getal moet links van het grootste getal staan en moet worden afgetrokken.
- Het grootste getal rechts van een symbool of getal moet worden toegevoegd.
- In de afgelopen jaren is de opkomst en populariteit van tatoeages met Romeinse cijfers enorm toegenomen. De hoofdrolspelers zijn acteurs, actrices, zangers en atleten, Romeinse cijfer-tatoeages maken deel uit van de ontwerpen die voor deze kunst zijn gekozen. Het reliëf van dit model van nummers op de huid dateert uit het Romeinse rijk, op deze manier markeerden ze de slaven en criminelen van die tijd. Het aantrekkelijke ontwerp en de toepassing ervan op tatoeages werd steeds populairder in tattooshops en studio's.
- Tatoeages met Romeinse cijfers hebben een ontwerp met een verborgen betekenis dat alleen de persoon op wie de tatoeage is aangebracht, weet wat ze met hun symbolen willen vertegenwoordigen. Velen zijn symbolische datums afgebeeld, zoals de geboorte van een kind, hun trouwdag, hun eigen geboorte en zelfs hun geluksgetal. De meest voorkomende plaatsen voor het aanbrengen van een tatoeage met Romeinse cijfers zijn de pols, schouders en armen, het is ook gebruikelijk om oude klokken met Romeinse cijfers te tatoeëren op andere delen van het lichaam.
Belangrijke data in Romeinse cijfers
Datums in Romeinse cijfers voor een decoratief, plechtig en traditioneel doel, vooral op monumenten. Het gebruik ervan komt ook veel voor in de inscripties van de pantheons en mausolea, hoewel op dezelfde manier de datums in Romeinse cijfers worden gebruikt in de aftiteling in de copyrightvermelding van sommige formaten van televisieprogramma's of films (bijvoorbeeld 'Televisa MCMLXXXVIII').
Voor het jaar 2019 zou het bijvoorbeeld in Romeinse cijfers worden geschreven als MMIXX; terwijl het voor het jaar 2020 in Romeinse cijfers MMXX moet zijn.
Romeinse cijfersymbolen
De symbolen in Romeinse cijfers worden weergegeven door de volgende letters en hun respectieve waarden:
- I: is gelijk aan 1.
- V: is gelijk aan 5.
- X: is gelijk aan 10.
- L: is gelijk aan 50.
- C: is gelijk aan 100.
- D: is gelijk aan 500.
- M: is gelijk aan 1.000.
Romeinse cijferregels
Om ze te gebruiken, moet rekening worden gehouden met de volgende conventionele regels die het concept van Romeinse cijfers aanvullen:
- Bij de herhaling van de waarden, symbolen of letters wordt hun equivalente waarde toegevoegd. Voorbeeld: II (aangezien I gelijk is aan 1, zou de volgorde van dit symbool gelijk zijn aan 2).
- Deze kunnen maximaal drie keer achter elkaar worden herhaald (bijvoorbeeld XXX, wat gelijk is aan drie keer tien of dertig).
- Hieraan moet worden toegevoegd dat de cijfers die niet kunnen worden herhaald, zijn die de letters V, L en D vertegenwoordigen (respectievelijk vijf, vijftig en vijfhonderd), aangezien hiervoor X, C en M zijn (tien, honderd en duizend).
- Wat betreft de toevoegingseigenschap: als twee letters of symbolen met verschillende waarden worden gevonden en degene met de laagste waarde rechts van de hoogste waarde staat, worden deze waarden opgeteld (bijvoorbeeld VI, waarvan de waarden vijf en één zijn, waarbij de additieve eigenschap zou zes zijn).
- Wat betreft de subtractieve eigenschap: als de laagste waarde links van de hoogste waarde staat, wordt de laagste waarde afgetrokken van de hoogste (bijvoorbeeld IV, dus I of één wordt afgetrokken van V of vijf, zijnde een totaal vier).
- Vanaf 4.000 moet een getal over een lijn heen worden gelegd, dit betekent dat de waarde in kwestie wordt vermenigvuldigd met duizend, en als het twee lijnen heeft, wordt het vermenigvuldigd met een miljoen. Voorbeeld: als XV is geschreven XV (maar bovenaan), betekent dit vijftienduizend; en als XV is geschreven (maar bovenaan), betekent dit vijftien miljoen.
- Zeer lage waarden, zoals I, kunnen alleen waarde aftrekken van V en X, maar niet voor L, C, D en M. Voorbeeld: IV of IX kunnen worden gebruikt, maar ID of IM niet.
- De waarde van het symbool X wordt alleen afgetrokken van de waarden van L en C.
- In die zin wordt de waarde van C alleen afgetrokken van de waarden van D en M.
- Evenzo mag de letter die gelijk is aan vijf (V) niet worden gebruikt om af te trekken van de hoogste waarde. Voorbeeld, voor 45 moet je niet schrijven VL, maar XLV.
Kenmerken en curiosa van Romeinse cijfers
- Ze worden gekenmerkt doordat ze worden weergegeven door letters van het Latijnse alfabet en deze worden in hoofdletters gebruikt.
- Hun opvolging wordt horizontaal uitgevoerd.
- De volgorde waarin deze moeten worden geplaatst, is van de hoogste naar de laagste wanneer ze worden opgeteld en de linkerkant ervan wordt alleen als afgetrokken van het hoogste bedrag beschouwd.
- Dit wordt beschouwd als een niet-positioneel systeem; dat wil zeggen, de symbolen zijn degenen die de waarde hebben.
- Elke letter of symbool mag niet vaker dan drie keer achter elkaar worden gebruikt.
- Het gebruik ervan is momenteel beperkt tot edities van gebeurtenissen, hoofdstukken van teksten zoals boeken, in de opeenvolging van de pausen en monarchieën, in de tijdperken en eeuwen, de belangrijke data in Romeinse cijfers werden onder meer op monumenten geplaatst.
- In het begin vertegenwoordigde de ik een vinger bij het tellen van de runderkoppen, de V de vijf vingers of de hand en de X de twee handen (als er een V naar rechts en een omgekeerde werd geplaatst).
- Een curiosum is dat het cuckold-symbool gemaakt met de handen (de kleine en wijsvingers omhoog en de andere twee omlaag), het getal 400 symboliseerde als het met de rechterhand werd gedaan en het cijfer 4 symboliseerde als het met de rechterhand werd gedaan. linkerhand.
- In dit systeem is er geen weergave voor het getal nul (0).
- Evenzo werd geen rekening gehouden met negatieve getallen.
- Oorspronkelijk werden de Etruskische symbolen I, Λ, X, Ψ, 8 en ⊕ gebruikt, die I, V, X, L, C en M symboliseerden.
Romeinse cijfers van 1 tot 50, 100, 500 en 1.000
Deze worden vertegenwoordigd door:
- 1: ik
- 2: II
- 3: III
- 4: IV
- 5: V
- 6: VI
- 7: VII
- 8: VIII
- 9: IX
- 10: X
- 11: XI
- 12: XII
- 13: XIII
- 14: XIV
- 15: XV
- 16: XVI
- 17: XVII
- 18: XVIII
- 19: XIX
- 20: XX
- 21: XXI
- 22: XXII
- 23: XXIII
- 24: XXIV
- 25: XXV
- 26: XXVI
- 27: XXVII
- 28: XXVIII
- 29: XXIX
- 30: XXX
- 31: XXXI
- 32: XXXII
- 33: XXXIII
- 34: XXXIV
- 35: XXXV
- 36: XXXVI
- 37: XXXVII
- 38: XXXVIII
- 39: XXXIX
- 40: XL
- 41: XLI
- 42: XLII
- 43: XLIII
- 44: XLIV
- 45: XLV
- 46: XLVI
- 47: XLVII
- 48: XLVIII
- 49: XLIX
- 50: L.
- 100: C
- 500: D
- 1.000: M
