Psychologie

Wat is het Peter Pan-syndroom? »De definitie en betekenis ervan

Anonim

Peter Pan-syndroom is de naam die wordt gebruikt om te verwijzen naar die volwassenen die zich blijven gedragen als kinderen of adolescenten, naast het vermogen om geen verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden en volwassenheid in het algemeen. Over het algemeen presenteren deze individuen een regelrechte weigering om op te groeien met een uitgesproken emotionele onvolwassenheid die wordt gekenmerkt door een diepgewortelde onzekerheid en een grote angst om niet geliefd en geaccepteerd te worden door de samenleving.

Deze term is geaccepteerd binnen de populaire psychologie sinds in 1983 een boek met de titel The Peter Pan Syndrome: Men Who Have Never Grown Up werd gepubliceerd, wat in het Spaans betekent "Het Peter Pan-syndroom, de man die nooit volwassen wordt"., een kunstwerk van Dr. Dan Kiley. Tot op heden zijn er geen aanwijzingen dat het Peter Pan-syndroom een ​​bestaande psychologische pathologie is en daarom is het niet opgenomen in de Diagnostic and Statistical Manual of Disorders of the Mind.

Dit syndroom komt veel vaker voor bij mannen en gaat over het algemeen gepaard met problemen om veiligheid te bieden aan een ander individu, dit komt omdat dit soort mensen degenen zijn die zich beschermd moeten voelen door anderen. Dit maakt hen in hoge mate onbruikbaar, omdat het hun persoonlijke ontwikkeling overbelast en hun sociale relaties erg moeilijk maakt, omdat het verband houdt met intense gevoelens van eenzaamheid en een gevoel van afhankelijkheid.

Het Peter Pan-syndroom wordt in verband gebracht met significante veranderingen in de emoties en het gedrag van de getroffen persoon. Vanuit emotioneel oogpunt komen hoge niveaus van angst en verdriet heel vaak voor, waarbij de laatste erin slaagt de vorm van depressie aan te nemen wanneer ze niet door een professional worden behandeld. Op dezelfde manier voelt de persoon zich weinig vervuld met zijn leven, aangezien het feit dat hij geen verantwoordelijkheden heeft of deze niet op zich neemt, hem ook niet van de uitdagingen maakt, wat ongetwijfeld van invloed is op het niveau van zelfrespect.

In de meest extreme en extravagante gevallen kunnen denkstoornissen zoals delirium optreden, hoewel het in deze gevallen hoogstwaarschijnlijk is dat er een psychiatrische stoornis is die er een reden van bestaan geeft.