Aristarchus van Samos was de eerste die de heliocentrische theorie voorstelde. De door Aristarchus ontwikkelde theorie was gebaseerd op de afstand tussen de aarde en de zon, wat aangeeft dat de zon een maat had die veel groter was dan de aarde dan de aarde. Om deze reden stelde Aristarchus voor dat het de aarde was die om de zon draaide en niet andersom.
Later, in de 16e eeuw, herformuleerde Nicolaus Copernicus de theorie, gebaseerd op nog nauwkeurigere wiskundige berekeningen, die het verschil maakten met de theorie van Aristarchus, en publiceerde in 1543 het boek De Revolutionibus Orbium Coelestium.
Copernicus wist zelf dat zijn onderzoek tot grote controverse zou leiden binnen de kerk en daarom besloot hij zijn werk over de heliocentrische theorie niet te publiceren (Copernicus stierf in 1543 en zijn werk "Over de revoluties van de hemelsferen" werd een jaar later gepubliceerd. van zijn dood).
Aan de andere kant mogen we niet vergeten dat Galileo Galilei in de zeventiende eeuw werd beschuldigd van ketterij en gedwongen werd afstand te doen van zijn ideeën toen hij probeerde de Copernicaanse stellingen te versterken.
Momenteel valideert de wetenschappelijke gemeenschap deze theorie, maar slechts gedeeltelijk. Nieuw onderzoek stelt enkele aspecten van heliocentrisme in vraag.
We moeten niet vergeten dat een eeuw na Copernicus de astronoom Johannes Kepler nieuwe gegevens presenteerde die in tegenspraak waren met de stelling van Copernicus. Kepler toonde aan dat de paden van de planeten niet volledig cirkelvormig waren, maar elliptisch waren en varieerden in snelheid toen ze de zon naderden.
Heliocentrisme vertegenwoordigde een wetenschappelijke revolutie van de eerste orde. Deze verandering van paradigma had gevolgen voor de astronomie en andere wetenschappelijke velden en disciplines. In weerwil van zijn onmiskenbare succes, toen de nieuwe theorie werd gepresenteerd, katholieke theologen zijn radicaal tegen, omdat hij de Schrift en de grote filosoof Aristoteles tegengesproken.
