Op het gebied van rekenen was er een beroemde Franse wiskundige, Pierre de Fermat genaamd, die in 1637 voor het eerst een stelling formuleerde die als volgt luidde: 'als een functie f een lokaal maximum of minimum bereikt in c, en als de Afgeleide f´ (c) bestaat op punt c dan f´ (c) = 0. Deze stelling wordt meestal toegepast om lokale maxima en minima van differentieerbare functies in open intervallen te vinden, aangezien ze allemaal stationaire punten van de functie zijn, dat wil zeggen, ze zijn die punten waar de afgeleide functie gelijk is aan nul (f´ (x) = 0).
De stelling van Fermat biedt alleen een noodzakelijke voorwaarde voor lokale maxima en minima, hoewel het geen andere klasse van stationaire punten verklaart, zoals in sommige gevallen buigpunten, maar de tweede afgeleide van de functie (f´´) (als daadwerkelijk bestaat) kunnen vertellen of het stationaire punt een maximum, een minimum of een buigpunt is.
Voor wiskunde vertegenwoordigt een stelling een stelling dat, uitgaande van een hypothese, een waarheid stelt die niet op zichzelf kan worden verklaard, de stelling van Fermat een stelling is met een eenvoudige en haalbare verklaring, maar om op te lossen waren de meest wiskundige methoden nodig. 20e-eeuwse complexen.
Deze stelling werd 5 jaar na de dood van Fermat (1665) door zijn zoon gevonden, hij kreeg het genoteerd in de kantlijn van een rekenboek van Diophantus van Alexandrië. Sinds die tijd hebben velen het willen oplossen, er zijn zelfs grote sommen geld aangeboden voor degenen die erin slaagden het te ontcijferen.
